Ófeigur - 15.08.1948, Qupperneq 80

30
ÖFEIGUR
brigðismálanna, ráðherra, landlæknir og forstöðumað-
ur ríkisspítaianna. Þetta var óvænt heimsókn. Við vor-
um því ekki vön, að þess hátar gestir kæmu til að skoða
hælið í krók og kring. Litlu síða komu frá stjórnar-
völdunum menn til að að mæla allar stofur í spítalan-
um. Þá sáum við, að ekki var um að villast. Það var
verið að undirbúa að fíytja okkur nauðungarflutningi
í annað sinn.
Við sendum Alþingi þessa bænarskrá í þeirri von,
að sú virðulega stofnun láti ekki verða alvöru úr þess-
um fráleitu áformum. Við erum haldin af einhverjum
hættulegasta og þrálátasta sjúkdómi, sem mannkynið
þekkir. Við höfum ekki fengið þennan sjúkdóm fyrir
eigin tilverknað. En við erum dæmd til að bera þennan
sjúkdómskross lengi, oft í áratugi. Aðstaða okkar til
lífsins er önnur og eríiðari en alíra annarra manna í
landinu. Það þykir mikil hreysti, þegar hermenn horf-
ast í augu við dauðann á vígvöllunum. En hvað er að
segja um örlög þeirra manna, sem fá sýkina í bernsku,
en ná háum aldri? Er það ekki mannraun? Okkur var
raunverulega gefið Laugarnes til hjálpar í bágindum
okkar. Við höfum verið svipt þessu hæli. Það brann
og hefur ekki verið endurbyggt. Við okkur hefur verið
gerður sáttmáli, fyrst um Laugarnes, sem var tekið
án þess að innlend stjórnarvöld fengju við ráðið, og
síðan um Kópavog. Nú virðist líka, eiga að rjúfa þenn-
an sáttmála og nota sér umkomuleysi okkar og van-
mátt til að vernda augljós mannréttindi. Hópur okkar
er að vísu fámennur, og dagar okkar eru brátt taldir.
Nálega helmingur sjúklinganna um áttrætt. Sú yngsta
er 46 ára.
Við vonum, að Alþingi leyfi okkur að bera beinin í
þeim stað, sem þjóðfélagið afhenti okkur, þegar gjafa-
heimilið var tekið með valdi af útlendum her.
Héðan af eru ekki mörg ár eftir fyrir okkur, sem
erum sjúklingar í Kópavogi.
Virðingarfyllst.
(Nöfn sjúklinganna).
Fjárveitinganefnd Alþingis, Reykjavík.
Fylgiskjal II.
Kópavog3hæIi, 25. janúar 1948.
Við undirritaðir sjúklingar í Kópavogshæli höfum