Ófeigur - 15.08.1948, Síða 83

ÓFEIGUR
83
stjóra og bæjarstjórn Reykavíkur. Var lögreglulið
Reykjavíkur þá brotið niður œeð mikilli grimmd og
siðleysi. Síðan þá hefur öllum mátt vera Ijóst, að Is-
land verðnr ekki réttarríki, fyrr en svo er um breytt,
að skríll, sem kann að vera tii í landinu, hefur ekki
aðstöðu til að hindra með ofbeldi löglegar stjómar-
aðgerðir. Næstu sögulegu átökin urðu haustið 1946,
þegar skríll, sem var æstur til óhæfuverka af ábyrgð-
arlausum aðilum, brauzt inn í félagsheimili Sjálfstæðis-
flokksins í Reykjavík og veitti síðan tveim æðstu starfs-
mönnum þjóðfélagsins, forsætisráðherra og borgar-
stjóra, aðgöngu, þannig að líf þeirra var í hættu, ef hin
veika bæjariögreglan hefði þá ekki getað veitt nokk-
urt viðnám. Vald þjóðfélagsins var svo veikt, að einn
af leiðtogum spellvirkjanna heimtaði úrskurð dóms-
málaráðherra fyxir þeirri sjálfsögðu aðgerð að dreifa
upphlaupsliðinu með táragasi. Síðan lögreglan beið sinn
mikla ósigur 9. nóvember 1932, hefur hana vantað ör-
yggi til starfs, ef eitthvað reyndi á, enda var líka í
þetta sinn látið undan hótun ofbeldismannanna, eins
og þeir höfðu ætlazt til. Hliðstætt dæmi um vanmátt
þjóðfélagsins er, að eitt af verkalýðsfélögum Reykja-
víkur tilkynnti lögreglunni fyrir nokkru, þegar stóð á
kaupdeilu, að félagið hefði til sinna þarfa hálfu meiri
liðsafla heldur en ríkisvaldið. Mörg dæmi eru þess önn-
ur en þau, sem hér eru talin, að ójafnaðar- og óspekt-
armenn telja sér fært að hafa sitt mál fram með of-
beldi, hvað sem líður lögum og rétti í landinu.
Þetta eru mikil missmíði. Ekkert þjóðfélag, sem ætl-
ar að lifa, lætur skríl stýra málum í landi. Tniman, Stal-
in, Stauning, Per Albin Hanson, Gerhardsen og Atli
hinn brezki hafa allir beitt ríkisvaldinu gegn óróa-
seggjum, sem spilltu borgaralegum friði. Stalin beitir
leynilögreglunni, lögreglunni og heraum gegn öllum,
sem samþýðast ekki stjóra hans. Stauning, lét lögregiu,
sem var grá fyrir jámum, bæla niður óspektir, hlið-
stæðar árásum kommúnista á íslendi, í sambandi við
flugvallarsáttmálann. Ilér á landi mundi lýðræðismönn-
um þykja ófært að beita sams konar hörku eins og
stjómarvöld Rússa. hafa uppi við verkamenn í sínu
landi, því að þeir mega hvorki í orði né verki njóta
frelsis og allra sízt semja um kaup og kjör eða í'ram-
kvæma vinnustöðvun. Hins vegar hefur Atli, forsætis-