Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 90

88
ROKKUR
um þína. Þú hlýtur að elska ein-
hvern.“
„Nei, eg er aleinn.“
„Þér gæti þótt vænt um mig. Ef
þú ert ungur skal eg verða félagi
þinn, en sértu gamall, þá skal eg
ganga þér í sonar stað. Eg á föður,
sem er sjötugur, ef hann er enn á
lífi. Eg ann honum og ungri stúlku,
sem heitir Mercédés. Eg veit með
vissu, að faðir minn hefir ekki
gleymt mér, en guð einn veit,
hvort hún elskar mig enn. Eg skal
elska þig sem værir þú faðir minn.“
„Það er vel,“ svaraði fanginn.
„Eg skal koma aftur á morgun.“
Þessi orð voru sögð af svo mikilli
einlægni, að Dantés dró ekki lengur
i efa, að fanginn mælti af heilum
hug.
Dantés reis á fætur og faldi mol-
ana af jafn mikilli varfærni og fyrr.
Því næst dró hann rúm sitt að
veggnum aftur.
Hann A'ar nú glaður, þvi hann
þurfti ekki lengur að vera einn. Ef
til vill var þess skamt að bíða, að
hann yrði aftur frjáls maður. Jafn-
vel, þótt þeir draumar ræltust ekki,
þá hafði honum þó hlotnast vinur
og félagi. Tilhugsunin um það
fanst honum létta allar byrðar
sínar um helming. Allan dag'inn
gekk hann fram og aftur í klefa
sínum og réði sér vart fyrir fögn-
uði. Hann þrýsti höndunum á
brjóst sér, eins og til að draga úr
mætti hjartsláttarins.
Og í hvert skifti sem hann heyrði
fótatak úti i göngunum hraðaði
hann sér að dyrunum. Einu sinni
eða tvisvar vaknaði sú hugsun, að
hann yrði fluttur og með því yrði
komið í veg fj'rir, að hann gæti
notið samvistanna við fangann,
sem hann þegar elskaði. Ef svo
færi, var hann ekki í vafa um hvað
gera skyldi. Þegar fangavörðurinn
kæmi til að flytja rúm hans, ætlaði
hann að taka vatnskönnuna og
keyra af alefli i höfuð honum, svo
hann biði bana. Dantés vissi, að
hann yrði tekinn af lífi. En var
hann ekki ver en dauður, þegar
hávaðinn, sem fanginn fyrir neðan
hann gerði, er hann var að grafa,
vakti aftur löngun hans til lífsins?
Fangavörðurinn kom um kvöld-
ið. Dantés sat á rúmi sínu. Ein-
hvern veginn fanst honum, að með
því varðveitti hann betur leyndar-
mál sitt. En vafalaust hefir tillit
augna hans og andlitssvipurinn
allur verið annarlegur, því fanga-
vörðurinn gaf honum óvanalega
nánar gætur og sagði loks:
„Gættu þín nú, að örvænta ekki
um of, því þá gripur þig æði aft-
ur.“
Dantés svaraði ekki, þvi hann ótt-
aðist að fangavörðurinn myndi
verða þess var á mæli sínu, að
hann væri í mikilli geðshræringu.
Fangavörðurinn mælti ekki til
hans frekara, hristi höfuðið og fór.
Nóttin seig á. Dantés vonaði, að
fanginn myndi gera vart við sig,
er alt var orðið hljótt, en svo varð
eigi. En árla næsta morguns, er
hann færði til rúmið sitt, þá heyrði
hann þrjú högg. Hann varpaði sér
á knén.
„Ert það þú?“ spurði hann. „Eg
er hérna.“
„Er fangavörðurinn farinn fyrir
löngu?“
„Já,“ svaraði Dantés, „og hann
kemur ekki aftur fyrr en í kvöld.
Við höfum tólf stunda athafna-
frelsi.“
„Eg get þá komið?“
„Já, já, undir eins, án tafar.“