Rökkur - 01.03.1931, Side 57

ROKKUR
55
liósti gömlu konunnar við og?
við og gangur gömlu vegg-
klukkunnar.
Og nóttin leið og dagur rann,i
dagur sem leið eins og allir hin-
ir, var sama endurtekning
strits og starfa. Og þegar dagur
var að kveldi kominn og störf-
um lokið, var birtan óvenju-
lega skær, sem lýsti upp frost-
hvítu rúður litla baðstofuglugg-
ans. Þar loguðu litlu kertin
gömlu konunnar, hlá og hvít og
rauð. Og það var sæluljómi í
augum iiennar. Ferill liennar
var nú að kalla á enda. Allir
erfiðleikar, alt strit, öll von-
brigði, voru að baki. Hún hafði
lagt leið sina til liðins tíma, þvi
seint og um síðir liggja allar
götur til hins liðna.
Björn sat á rúmstokknum
hjá henni og undraðist hversu
bjart var yfir svip hennar. Það
er jólagleðin, liugsaði hann, en
það var í rauninni liin mikla
birta að handan, sem mildaði
svip gömlu einyrkjakonunnar,
er hún var að hefjast af jarðlifs-
stiginu yfir í ljóssríkið. Og það
var þá fyrst, er góð stund var
liðin, er kertin voru útbrunnin
að kalla, að einyrkjanum gamla
var ljóst, hvað gerst hafði.
Hann liorfði á andlit hennar
fast og lengi. Það var ekki um
að villast. Kristrún var búin að
kveðja börnin sín. Hann lagði
hnykluðu, hrufóttu höndina á
enni hennar og lokaði augum
hennar.
í lmga lians var undarlegt
sambland viðkvæmni og hörku,
sælu og sorgar. Hugur lians fló
til löngu liðins jólakvelds, er
liann hafði setið þarna við
borðið með Steina litla i fang-
inu. Honum hlýnaði um hjarta-
ræturnar, er hann mintist þess-
arar sælustundar. Hve auðugur
var liann ekki þá, í allri ör-
birgðinni. Með litla drenginn í
fanginu, við borðið með Ijóm-
andi jólaljósunum, hafði hon-
um fundist alt eins og ljósum
vafið framundan. Vegna hins
innilega sambands við saklausa,
hreina barnssálina, sem bar
svo takmarkalaust traust til
lians, hafði honum fundist, að
sér væri allir vegir færir til
hamingjulandsins. Þessa stund
lifði liann af nýju. En kertin
dóu út, eitt af öðru, og liann
fann, að hann var einn. Hún
líka, sem aldrei hafði brugðist,
var horfin honum.
Er góð stund var liðin, gekk
Björn út. Hann hafði setið
]>arna á rúmstokknum í myrkr-
inu og honum fanst, að hann
mundi hafa gott af því, að
anda að sér hreinu lofti. Hann
liallaðist upp að bæjardvra-