Rökkur - 01.03.1931, Síða 63

R Ö K K U R
61
augaS, sem hún hafSi mist, það
gat hún ekki gefiö henni aftur. En
til þess aS konungur yröi einskis
var, þá varö hún aö leggjast á þá
hliöina þar sem sem augaS vant-
aöi. Nú kemur konungur heim um
kveldið og veröur alshugar glað-
ur, er hann heyrir aö sér sé fædd-
ur sonur, og ætlar nú inn til konu
sinnar, er hann unni svo mjög, og
sjá hvernig henni liði.
Þá kallar kerling í skyndi: „í
allrar hamingju bænum, dragiö
sparlökin fyrir, drotningin þolir
ekki enn aö sjá í birtuna og verö-
ur aö vera fullkomlega í ró.“ Kon-
ungurinn sneri þá aftur, og kom
honum ekki til hugar, aö fals-
drotning lægi í hvilunni.
En um miðnætti, þegar allir
aörir voru í fasta svefni, bar svo
til að barnfóstran, sem vakti alein
hjá vöggunni, sá dyrnar opnast og
réttu drotninguna koma inn. Hún
tók barnið úr vöggunni í faöm
sér og gaf því brjóst. Síðan hag-
raeddi hún koddanum, lét barnið í
vögguna og breiddi yfir þaö. Ekki
gleymdi hún heldur rádýrs kálfin-
um, heldur gekk hún þangað sem
hann lá úti í horni og strauk a
honum bakiö. Eftir það- gekk hún
þegjandi útum dyrnar og spuröi
harnfóstran hallarverðina morgun-
um eftir hvort nokkur hefði geng-
inn í höllina þá um nóttina, en
þeir kváðu nei viö og sögðu: „Við
höfum alls engan séð.“ — Svona
kom hún margar nætur og mælti
aldrei orð frá munni; barnfóstran
sá hana alt af, en dirfðist ekki að
segja nokkrum manni frá þvi.
Þannig leið nú nokkur tími, en
þá var það eina nótt að drottning
tók að mæla og sagði:
„Hvað er um barn miitt
og hvað er um rá?
Enn kem eg tvisvar
og búið er þá.“
Barnfóstran svaraði henni ekki,
en þegar hún var horfin fór hún
t'il konungs og sagði honum frá
öllu. „Æ, guð minn góður, hverju
sætir þetta“, mælti konungur,
„næstu nótt vaki eg hjá barninu?“
Um kveldið fór hann inn í stof-
una þar sem barnið var og urn
miönætti kom drottningin aftur
og mœlti:
„Hvað er um barn mitt
og hvað er um rá?
Enn kem eg eitt sinn
og búi'ð er þá.“
Og hlynti hún að barnunganum
eins og hún var vön að gera áður
en hún hvarf. Konungurinn áræddi
ekki að yrða á hana, en samt
vakti hann hjá barninu líka næstu
nótt. Þá mælti hún aftur:
„Hvað er um barn mitt
og hvað er um rá?
í þetta sinn kom eg
og búið er þá.“
Þá stóðst konungur ekki lengur,
heldur hljóp hann til konu sinnar
og miælti: „Þú getur ekki verið