Rökkur - 01.03.1931, Blaðsíða 56

54
R O K K U R
eldhúss til að fela eldinn og fór
því næst til rekkju.
— Björn rétti út höndina og
dró til sín lampann, sem var á
borðinu milli rúmanna, og
slökti á honum. En birtu vetr-
arnæturinnar lagði inn um
frosthvítar rúður baðstofu-
gluggans, enda engin tjöld til
þess að draga fyrir hann. Ann-
að veifið færðist norðansvalinn
i aukana og gnauðaði við þekj-
una.
„Annað kveld, Björn minn,“
sagði Kristrún, „ætla eg að
biðja þig að kveikja á kertun-
um hérna á borðinu. Það er þó
altaf fróun að horfa á blessuð
ljósin. Það er eins og þau beri
jólagleðina í bæinn.“
„Einu jólagleðina,“ sagði
Björn og það var örlítill vottur
beiskju í röddinni.
Hóstakviða greip Kristrúnu.
Það var eins og brjóstið ætlaði
að slitna sundur. Hún hljóðaði
og andvarpaði á víxl. Björn
stökk fram úr rúminu og
kveikti og gaf henni úr lyfglas-
inu sem læknirinn hafði skilið
eftir, til þess að gera þó eitt-
livað, eins og siður var sveita-
lækna, þegar svo var komið, að
í ranninni var vonlaust um að
halda áfram baráttunni við all-
ar þær óvættir, sem fátæktinni
voru samfara fyrr á árum. Svo
bagræddi Björn Kristrúnu sem
best hann mátti og hallaði sér
útaf.
„Það styttist óðum, Björn,“
sagði hún, „þegar hún mátti
mæla. „En eg er glöð, cf eg fæ
að vera ein jólin enn hjá þér og
þeim.“
„Já, það er eins og allar f jar-
lægðir minki um jólin,“ sagði
Björn til þess að gleðja hana,
en í rauninni hafði honum
aldrei fundist nein vegalengd
eins óralöng og sú, sem nú var
á milli þeirra og barnanna.
„Þau undu svo vel liérna,
þegar þau voru búin að kveikja
á kertunum sínum á borðinu,“
sagði Kristrún lágt og eins og í
draumi.
„Þau voru svo glöð yfir kert-
unurn sínum, rauðum, hvítum
og bláum. Það var svo bjart við
hvítar rúðurnar. Það var birta
saklausrar gleði i augum barn-
anna vfir kertaljósunum. Ivann-
ske það ljómi af þeim enn, þar
sem þau eru nú, þótt langt sé
liðið.“
„Þau hugsa heim,“ sagði
Björn lágt, „Það er eg viss um.“
Hann hafði ekki fleiri orð
um það, því hann heyrði, að
rödd Kristrúnar var þrungin
klökkva.
Svo mæltust þau ekki fleira
við. Vindurinn gnauðaði nú án
afláts við þekjuna. Annars
heyrðist ekkert nema skerandi