Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 95

ROKKUR
93
göng. Dantés heitstrengdi að grafa
hundraS feta löng göng, ef nauð-
syn bæri til. Faria, fimtugur að
aldri, hafði varið þremur árum til
starfans. Dantes ákvað að verja sex
árum til þess að komast á braut,
ef nauðsyn bæri til. Faria, andans
maður, kirkjunnar maður, hafði
ekki hikað við, að leggja til þriggja
milna sunds, til þess að komast til
evjanna Daurae, Ratonneau eða
Lemaire.
Eg, hugsaði Dantés, er þaulvan-
ur, margreyndur sjómaður, hví
skyldi ég hika við að leggja til
þriggja mílna sunds?
Eg get synt þrjár mílur vegar á
klukkustund, hugsaði hann, og
mintist þess, hve oft hann hafði
synt í fullar tvær stundir sér til
skemtunar að eins. — Og Dantés
ákvað, að gefast ekki upp. Hann
ákvað að muna umfram alt, að það,
sem áður var hægt að gera, var
hægt að gera af nýju.
„Síðan eg varð bandingi“, sagði
Faria, „hefi eg hugleitt allar þær
flóttatilraunir, sem eg hefi lesið
um. Sannleikurinn cr sá, vinur
minn, að flóttatilraunir hepnast
sjaldan, en þær tilraunir, sem hafa
hepnast hafa þurft langan undir-
búningstíma og mikla umhugsun.
Eg gæti t. d. nefnt flóttatilraun de
Beaufort greifa frá Chateau de
Vincennes, eða Dubuquoi ábóta frá
l’Evéque-vígi og Latude úr Bastill-
unni. Á stundum kemur það fvrir,
að tækifæri koma föngum upp í
hendurnar — hin ólíklegustu tæki-
færi. Við skulum því bíða þolin-
móðir eftir hentugu tækifæri. Ef
tækifæri býðst, þá muntu komast
að raun um, að eg mun ekki hika
■við að grípa það síður en þú.“
„Þú getur kannske ekki beðið
þolinmóður," svaraði Dantés,
„minstu þess, að til þessa, þótt þú
værir þreyttur og þér miðaði lítið,
þá voru vonirnar þér allur styrkur
þinn.“
„Kannske var það annað, sem
mér var meiri styrkur í.“
„Hvað var það?“
„Eg skrifaði. Eg vann að fræðslu-
iðkunum.“
„I-étu þeir þig þá fá penna, blek
og pappír?“
„Nei, nei,“ svaraði ábótinn," eg
hafði ekkert annað en það, sem eg
bjó til sjálfur.“
„Getur það verið, að þér hafi
hepnast að búa til slíka hluti?“
„Já,“ svaraði ábótinn.
Dantés horfði á hann aðdáunar-
augum, en það var efi í svip hans.
Ábótinn tók eftir því og mælti:
„Komdu í heimsókn i klefa minn.
Þá skal eg sýna þér lífsverk mitt.
Það er ritverk um hvernig hægt sé
að sameina ítalíu í eitt, stórt og
voldugt konungsríki. Mig óraði
aldrei fyrir ]>ví, cr eg hugsaði um
þetta i Colisseum rústunum í Róm,
eða þegar eg var i Florence og
Feneyjum, að eg myndi ljúka þessu
verki í If-höll. Þér finst kannslce
kynlegt, að eg skyldi fá næði og
tíma til þess að ljúka þessu verki
í klefa mínum, þessu verki, sem ef
prentað væri, mundi fylla stórt
bindi?“
„En á hvað skrifaðirðu?“
,,Á tvær léreftsskyrtur. Eg bjó til
vökva, sein gerir léreft þannig úr
garði, að það er auðvelt að skrifa
á það.“
„Þú ert þá efnafræðingur?“
„Eg er efnafróður. Eg þekti
Lavoiser og' var vildarvinur Caban-
is.“