Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 46

44
R 0 K K U R
að ýmsu fróðlegt. Að eins skal á
það Ijent að þessu sinni, að einnig
hér kemur frarn það, sem við ís-
lendingar ættu að gera oss ljóst:
Landnám og lýðrækt verða að hald-
ast í hendur, ef vel á að takast.
II.
í fyrri kafla greinar þessar-
ar var vikið að unimælum
kunns amerísks blaðs, um á-
standið í Bretlandi í sambandi
við alríkisstefnuna bresku og
framtíð Bretlands. Það, sem
liggur á bak við ummæli l)laðs-
ins, sem mega lieita næsta var-
leg'a orðuð, er það, að hinn at-
vinnulausa fjölda Bretlands -
eða mikinn bluta bans - skorti
undirbúning og umfram alt
táp og trú til þess að taka veru-
legan þátt í liinu frambald-
andi landnámi nýlendnanna
og sjálfstjórnarnýlendnanna.
Fólkinu liefir hrakað. Jafnvel
stórir liópar atvinnulauss fólks
frá Bretlandi, sem þó hefir
haldið að lieiman til landnáms-
starfs í Canada og fleiri lönd-
um, hefir reynst einskis nýtt
til þeirra starfa og verið sent
heim við lítinn orðstír. Það er
engum blöðum um það að
fletta, að stofninn er góður.
Þess vegna er blaðið lika þeirr-
ar skoðunar, að með skvnsam-
lcgum undirbúningi og æfingu
sé hægt að gera fólkið hæft til
starfsins. Það er komin órækt
í þjóðina. Ræktun liennar hef-
ir verið vanrækt og verður að
komast í gott horf. Það er raun-
ar sömu söguna að segja í fleiri
löndum, þótt hér verði ekki gert
að umtalsefni. En hverjar eru
orsakirnar til lmignunarinnar?
Hnignunina i Bretlandi má
rekja til þeirra tímamóta í
sögu þjóðarinnar, er landbún-
aðinum fór að hnigna, og þeg-
ar landbúnaðurinn er orðinn
hornreka meðal atvinnuveg-
anna, þegar borga og iðnaðar-
menningin sitja í fyrirrúmi,
verður hnignunin meðal þjóð-
arinnar æ meira áberandi.
Borgamenningin megnar ekki
að efla einstaklingsþroskann,
megn.ar ekki að viðhalda og
efla þjóðarþróttinn. Þegar
landbúnaðurinn kemst í niður-
lægingu, kemst þjóðin öll i nið-
urlægingu. Iðnaður og versluu
g'etur blómgast að vissu marki,
— en fyrr eða siðar rekur að
hnignun einnig á því sviði, því
allar aðrar greinir þjóðlifsins
og atvinnulífsins sækja megin-
þrótt sinn í sveitirnar. Og' það,
sem ef til vill er ekki síst eftir-
tektarvert er það, að þær
ráðstafanir, sem gripið hefir
verið til, til þess að bjarga
mönnum frá skorti, hafa revnst
tvíeggjuð vopn. Þegar svo er
komið, þótt með auðugri þjóð