Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 97

R O K K U R
95
XVII. kapítuli.
í klefa ábótans.
Þeir félagar skriðu með nokkrum
erfiðismunum gegnum göng þau,
sem ábótinn hafði grafiS, og inn i
klefa ábótans. Er nær dró klefan-
um voru göngin svo þröng, aS þeir
urSu aS skríSa á höndum og knjám.
GólfiS í klefa Faria ábóta var lagt
steinhellum, og með því að losa um
og lyfta hellu í einu horninu, hafði
Faria tekist að hefja verk sitt. Þeg-
ar Dantés var kominn inn í klefann
horfði hann í kringum sig, eins og
hann byggist við að sjá þar eitt-
hvað af undrum þeim, sem ábótinn
hafSi sagt honum frá, en hann sá
ekkert ,sem sérstaklega vakti eftir-
tekt hans.
„ÞaS er ágætt,“ sagSi ábótinn, „aS
við höfum nógan tima. Klukkan er
nú fjórðung stundar yfir tólf.“
Ósjálfrátt sneri Dantés sér við, til
þess að gá að því, hvar klultkan
væri, sem ábótinn hefði litið á, en
auðvitað sá hann enga klukkuna.
„Sérðu ljósgeislann, sem ltemur
þarna inn um gluggaholuna," sagði
Faria, og lcinkaði kolli, og er Dantés
hafði jankað því, hélt hann áfram:
„Athugaðu línurnar á veggnum.
Linur þessar hefi eg dregið í sam-
ræmi við hinn tvöfalda snúning
jarðarinnar og fjarlægð hennar frá
sólunni, og get þvi reiknað nákvæm-
lega út hvað tímanum líður, ná-
kvæmar en þó eg hefði úr, því þeim
hættir til að ganga skakt, eins og
þú veist.“
Dantés varð undrandi yfir þessum
skýringum, því hann vissi ekki bet-
ur en að jörðin væri kyr, en sólin
snerist, því hann hafði ekki neitt
hugsaÖ eða lært um þessi efni, en
tekið eftir þvi, að sól kom upp hand-
an við fjöllin, en hneig til viðar,
að þvi er hann hélt, í Miðjarðarhaf-
ið. Og um tvöfaldan snúning jarðar
hafði hann aldrei heyrt minst. En
þótt hann skildi ekki til fulls við
hvað hinn lærði félagi hans átti, þá
fanst honiun eins og nýr heimur
væri að opnast fyrir augum sér, al-
veg eins og þegar hann var í sjó-
ferðum og kom í fyrsta sinn á fræga
og fagra staði.
„Eg er orðinn óþolinmóður," sagði
hann við Faria. „Sýndu mér nú
þetta alt saman, sem þú varst að
segja mér frá áðan.“
Áhótinn hrosti og gekk að eld-
stónni, sem nú var ekki lengur not-
uS. Hann stakk meitli sínum undir
stóran stein í eldstónni og færði
hann til. Þar undir var gripahirsla
ábótans.
„Hvað á eg að sýna þér fyrst?“
spurði Faria.
„Sýndu mér hið mikla verk þitt
um stofnun konungsríkis á Italíu.“
Faria tók þá upp úr hirslu sinni
nokkrar léreftsræmur, sem lagðar
voru hver ofan á aðra. Ræmur þess-
ar voru um það bil fjögurra þuml-
unga breiðar og átján þumlunga
langar. Þær voru vandlega tölusett-
ar og þéttskrifaðar, en svo skýr var
skriftin þótt smá væri, að Dantés
veittist auðvelt að lesa hana. Rit-
gerðin var skrifuð á itölsku, en
Dantés hafði veruleg kynni af þvi
máli.
„Þarna er verkið,“ sagði ábótinn.
Eg skrifaði orðið „finis“ á sextug-
ustu og áttundu ræmuna, fyrir viku
síðan. Eg hefi skorið tvær skyrturn-
ar mínar og alla vasaklútana mína,
til þess aS geta unnið þetta verk.
Framh.