Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2020, Blaðsíða 279

ÁSTA KRiSTÍN BENEDiKTSDóTTiR
284
en um það hafa Þorsteinn Antonsson og Jón Karl Helgason meðal ann-
ars fjallað.72 Hið mikilvæga í þessu samhengi er að Lundúnadvölin markaði
einnig tímamót í lífi Elíasar því þar kynntist hann hinsegin menningu og
samfélagi alvöru stórborgar. Kaupmannahöfn og hinar borgirnar á Norður-
löndum höfðu án efa kennt honum margt en í skrifum hans frá mánuðunum
í London sést að nýjar víddir höfðu opnast.
Í júní 1950 skrifar Elías í fyrsta skipti opinskátt um sambönd sín við karl-
menn í minnisbókina. Áður hafði hann oft skrifað um nafngreindar kon-
ur, hversu miklum tíma þau eyddu saman, „skemmtilegar“ kvöldstundir og
„yndisleg“ bréf og samtöl, en slíkt segir hann aldrei um karlmann fyrr en
10. júní 1950. Þá segist hann hafa kynnst ungum manni að nafni Withery
Wright og gengið með honum um borgina; þremur dögum síðar borðar
hann hádegisverð með Withery, „þeim yndislega dreng“. Frá sömu dögum
er til handrit, eins konar dagbókarfærsla sem að mestu er merkt 8. júní og ber
fyrirsögnina „From The underworld“.73 Þar ræðir Elías kynni sín af undir-
heimum Lundúnaborgar en þeim tilheyra að hans sögn „skækjur, svarta-
markaðsbraskarar, kynvillingar, eiturlyfjaneytendur, fjárhættuspilamenn,
alfonsar o.s.frv.“;74 fólk sem birtist eftir sólsetur og breytir ásýnd borgarinn-
ar. Elías segir aðallega frá kynnum sínum af tveimur mönnum; annan hefur
hann lengi haft „grunaðan um að vera alfons eða homosexual“ og lýsir útliti
hans og atgervi, svo sem stórri bungu á buxunum og að hann gefi sig oft að
þeim mönnum sem Elías er „viss um, að eru invert.“75 Hinn maðurinn lætur
Elías hafa heimilisfang sitt, býðst til að taka hann með í klúbb og þeir mæla
sér mót nokkrum dögum síðar. Elías er hissa og spenntur „að vita, til hvers
þetta leiðir“ en segist ætla að skrifa meira síðar.76 Handritinu lýkur á snubb-
óttri færslu sem skrifuð er sex dögum síðar, 16. júní: „Það hefur dregist,
að [ég] skrifaði meira í þennan dagbókarþátt. Þegar ég hugsa mig um finn
ég, að það er skylda mín að halda honum ekki áfram – að svo stöddu. Enda
myndi hann taka of langan tíma frá öðrum störfum mínum, ef ég skrifaði
hann svo nákvæmlega sem þyrfti.“77 Þessi dularfullu sögulok skýrast þegar
72 Þorsteinn Antonsson, Þórðargleði, bls. 94–101; Jón Karl Helgason, Mynd af Ragnari
í Smára, bls. 96–102. um þessa togstreitu og samskipti Elíasar og Ragnars má líka
lesa í fyrrnefndum bréfum Vilhjálms S. Vilhjálmssonar til Elíasar.
73 Lbs. 13 NF. Elías Mar. AE. Ritgerðir, blaðagreinar, ritdómar og minningargreinar,
1943–1958. From The underworld.
74 Sama heimild, bls. 1.
75 Sama heimild, bls. 2.
76 Sama heimild, bls. 3.
77 Sama heimild, bls. 3.