Úrval - 01.02.1944, Síða 40

Einn af þekktustu fréttaþulura brezka útvarpsins
svarar í þessari grein nokkrum spurningum um —
Starf fréttaþulsins.
Grein úr „Strand Magazine",
eftir Alvar Lidell.
1-4VERNIG er að vera þulur?
*■ * Ég hugsa að ég ætti að vita
það manna bezt, eftir tíu ára
starf. Mér hefir þótt það eftir-
tektarvert, að flestir spyrja
sömu spurninganna, þegar þeir
frétta, að það sé ég, sem les
fréttimar, enda hygg ég að
bezt sé að hafa þessar spurn-
ingar í huga og reyna að svara
þeim eftir beztu getu.
Sjáið þér fréttirnar, áður en
þér lesið þær upp?
Já. Nokkrir okkar byrjuðu
að gera fréttalestur að sérgrein,
þegar veruleg hætta varð á inn-
rás í England. Þótti nauðsyn-
legt, að fólk gæti vanist á að
þekkja raddir okkar greinilega.
Síðan höfum við haft nægan
tíma til að kynna okkur þær áð-
ur en lestur hefst. Við skulum
til dæmis taka fréttimar klukk-
an sex.
Ég fer inn í fréttastofuna,
þar sem verið er að undirbúa
fréttablaðið, um klukkan 15 mín-
útur yfir fimm. Þá eru nokkur
minni háttar frétta-atriði tilbú-
in, en síðan tínist fleira og fleira
til. Blaðamennirnir færa rit-
stjóranum vélrituð blöð sín, og
hann les þau yfir, lagar þau
stundum eða breytir, og fær
mér síðan, en ég les þau yfir.
Nú tek ég til að merkja blöð-
in eftir þeim áherzlum, sem mér
finnst að leggja beri. Einnig
hefi ég vakandi auga á hugsan-
legum vélritunarvillum. Stund-
um legg ég til að setning sé orð-
uð örlítið á annan veg, svo að
hægara sé að lesa hana upp. Þá
er nauðsynlegt að glöggva sig
á framburði ýmissa staðar-
nafna, en að því kem ég betur
síðar.
Oftast nær hefir mér gefizt
kostur á að lesa allt fréttabréf-
ið, áður en ég fer inn í útvarps-
klefann. En stundum kemur
það fyrir, að aðalfréttimar
koma ekki fyrr en á síðustu
stundu, einkum þegar þýðingar-