Úrval - 01.02.1944, Blaðsíða 70

68
CrRVAL
„Fyrirgefið þér, Meinherr,“
sagði hann á sæmilegri þýsku.
„Er leyfilegt að fara um brúna
þá arna?“
Ekki svaraði hermaðurinn
honum, heldur kallaði í aðra átt.
Macek beið þolinmóður. Hann
svitnaði talsvert á enninu, þótt
ekki væri heitt í veðri. Hann tók
upp rauðan vasaklút og þurrk-
aði sér í framan, um leið og
hann tautaði hughreystingar-
orðum til félaga síns. Pilturinn
var fríður að sjá, en bersýni-
lega stað-uppgefinn, leit út fyr-
ir að vera fimmtán eða sextán
ára, og svo gat virzt sem Macek
hefði gefið honum talsvert af
þeim mat, sem honum hefði rétti-
lega borið. En hann hafði haltr-
að á eftir Macek, og nú, þegar
þeir höfðu numið staðar, riðaði
hann, eins og hann væri að
hníga niður.
„Hugaður nú,“ sagði Macek
lágt. „Tjaldið er komið upp.
Áhorfendumir eru hérna. Leiktu
nú hlutverk þitt . . .“
Hann þagnaði snögglega. Her-
foringi hafði komið út úr því
húsinu, sem óskemmdast virt-
ist. Hann geispaði. Þrír her-
menn, sem setið höfðu í sólskin-
inu og hallað sér upp að hús-
veggnum, fóru nú að stara. Her-
foringinn sagði hryssingslega,
en ekki óvinsamlega, eins og
sigurvegara er siður:
„Hvað er nú að? Hvern fjand-
ann viljið þið?“
„Fyrirgefið þér, herra Ober-
leutnant,“ sagði Macek aftur
á þýzku, vitandi að hann titlaði
foringjann alltof hátt. „Við
frændi minn ætluðum að fara
yfir brúna, ef það væri leyfi-
legt.“
„Einmitt það. Til að ganga í
lið með sjetníkum, eða
hvað? Þú veizt, að við skjótum
þá og allt þeirra hyski, ef við
náum í þá.“
„Nei, nei, herra oberleut-
nant,“ maldaði Macek kurteis-
lega í móinn. „Upp til fjalla er
þorp, og þar á ég frændfólk. Mig
langar til að fara til þeirra og
hjálpa þeim. Kannske fæ ég að
vera matvinnungur. Og svo
frændi minn líka, náttúrlega."
Foringinn spurði með grun-
semd:
„Hvemig stendur á því að þú
talar þýzku?“
„Ég er listamaður, herra
oberleutnant,“ svaraði Ma-
cek. „Ég hefi oft leikið listir
mínar í Þýzkalandi. Ég hefi
leikið fyrir konungum ogdrottn-
ingum, í Þýzkalandi, Austurríki