Úrval - 01.02.1944, Side 72

70
ÚRVAL
Macek og hleraði eftir skrjáfi í
pappír, sem vera kynni seðlar,
og þuklaði þar, sem hann átti
vopna von. Pilturinn var bak
við hann. Macek varð smá sam-
an náfölur, og þegar pilturinn
æpti upp, snerist hann snart við.
Pilturinn hafði bandað hinum
hermanninum frá sér í örvænt-
ingu. Hermaðurinn glápti á
hann, eins og hann vildi ekki
trúa sínum eigin augum.
„Hvað er að?“ spurði foring-
inn spunastuttur.
Hermaðurinn glotti bjánalega,
og hvíslaði einhverju að for-
ingjanum.
„Hvaða vitleysa“, sagði for-
inginn. En hann starði á pilt-
inn og sagði síðan. „Jæja, við
sjáum nú til“.
Óafvitandi rétti hann úr sér.
En Macek var eins og liðið lík.
Pilturinn hjúfraði sig að honum,
mállaus af ótta.
„Enginn vopn? Enginn skjöl?
Hm . . . hvað er í pokanum
þeim arna?“
Hermaður opnaði töskuna.
Það glytti í stál. Hann tók upp
skyggðan stálhníf með þungu
skepti, hvassan mjög,síðan ann-
an og enn annan. Þá hellti hann
úr töskunni án frekari formála,
og þama lágu átján hnífar, allir
nákvæmlega eins að gerð, allir
vel fægðir, en allir eins og þeir
hefðu eitthvað ósegjanlega leik-
húsalegt við sig. Þeir voru þung-
ir og oddhvassir og gátu ber-
sýnilega verið hættulegt vopn.
„Þetta em hnífamir, sem ég
sýni listir mínar með, herra
oberleutnant“, sagði Macek
og kingdi aftur munnvatni sínu.
„Ég verð að æfa mig með þeim
klukkutíma á dag, til að tapa
ekki leikninni".
Foringinn leit aftur á piltung-
inn. Síðan sneri hann sér að
Macek.
„Vopn“, sagði hann hægt og
beit á jaxlinn. „Veiztu ekki að
fyrirskipað hefir verið að fram-
selja öll vopn? Þú veizt, hvað
það kostar að luma á þeim. Það
er dauðasök, væni minn.“
„En þetta er atvinna mín,
herra oberleutnant“, sagði
Macek einarðlega, þótt rödd
hans skylfi. „Þetta eru leik-
húsáhöld. Skjölin mín sanna,
hvaða atvinnu ég stunda,
Meinherr“.
Foringinn virtist vera að
hugsa málið, en hann var bara
að reyna að dylja kátínu sína.
„Þú þarna,“ sagði hann við
piltinn. „Hvað hefir þú um þetta
að segja?“