Úrval - 01.06.1948, Side 33

íslandsmið fró brezkum sjónarhól.
Grein úr „Daily Mail“,
eftir AUan K. Taylor.
TTVE margar brezkar hús-
mæður gera sér grein fyr-
ir, að togveiðimenn okkar drepa
daglega miljónir fiska af ásettu
ráði og fleygja þeim aftur í sjó-
inn?
Ég er nýkominn úr annarri
ferð minni til Norðurhafa með
togaranum Stoke City. Á einni
viku sá ég skipstjórann á Stoke
City — einn af elztu og reynd-
ustu togaraskipstjórum Eng-
lands — fleygja 5000 pundum
af þyrsklingi aftur í sjóinn.
Hvers vegna? Vegna þess, að
hann vissi, að flibbaklæddu
mennirnir á fiskmarkaðinum
vildu ekki kaupa þá, þó að hver
þyrsklingur væri um eitt og
hálft pund, sem er ákjósanleg
stærð fyrir litla fjölskyldu.
Fiskikaupmennirnir, og eink-
um veitingahúsin, sem steikja
fiskinn, vilja fá stóran fisk,
hausaðan og flakaðan. Það voru
að minnsta kosti 300 togarar
á sömu slóðum og Stoke City.
Ef hver þeirra fleygði sama
magni í sjóinn, hafa 7500 lestir
af þyrsklingi verið drepnar og
þeim fleygt í sjóinn á einni viku.
Fleygt dauðum í sjóinn! Það
er ekki aðeins um óhemju mikla
sóun á matvælum að ræða. Um
12 miljónir dauðra fiska sökkva
á fáum dögum til botns á til-
tölulega litlu veiðisvæði. Fiski-
mennirnir fullyrða, að megin-
ástæðan til að fiskurinn leitar
burtu af góðum miðum sé, að
sjávarbotninn sé bókstaflega
þakinn billjónum dauðra fiska,
auk hausa og slógs, sem einnig
er fleygt og mengar sjóinn við
rotnunina.
„Hinir vísindalegu ráðunaut-
ar matvælaráðuneytisins eru
ekki á sama máli. Þeir þykjast
vita betur,“ segir skipstjórinn.
I maí og júní 1947 dæmdu
matsmenn matvælaráðuneytis-
ins 5000 lestir af fiski óhæft
til matar í Grimsby einni saman.
„Ég er sannfærður um, að