Úrval - 01.06.1948, Síða 51

BORÐBÆNIN
49
Elskhuginn skalf eins og
hrísla og rétti henni peninginn.
En þegar hún færðist undan að
taka við honum, sagði eiginmað-
urinn:
— Hendið honum þarna á
koddann. Já, þarna. Og nú getið
þér farið. En ég aðvara yður; ef
ég hitti yður hér aftur í svona
kringumstæðum, þá sleppið þér
ekki lifandi. Og burt með yður
nú!
Og elskhuginn hypjaði sig á
brott, án þess að senda konunni
eitt augnatillit, hvað þá meira.
Eiginmaðurinn skálmaði að
rúminu, tók dalinn, vóg hann í
hendi sér, lét hann falla á gólfið,
tii þess að athuga hljóminn, og
sagði:
— Hann er ósvikinn. Silfur er
hreint, það ryðgar aldrei, fellur
aídrei í verði, það er og verður
hreint til eilífðar, amen.
Hann stakk dalnum í vinstri
vestisvasa sinn og skipaði kon-
unni að klæða sig og elda mat-
inn eins og venjulega, því að
börnin gætu komið á hverri
stundu.
Allt í einu varð hann þess var,
að hann var enn með byssuna í
hendinni alveg eins og hann
hefði gleymt henni, og hann lét
hana því aftur á sinn stað.
Eiginkonan vissi að byssan var
óhlaðin. En hún hefði samt get-
að verið hlaðin, hugsaði hún.
Maður gat aldrei verið alveg
viss.
Það var ekki minnst einu orði
á atburðinn. Maðurinn ávítaði
hana ekki og spurði hana
einskis.
MJiðdegisverðurinn var eina
máltíðin, sem öll fjölskyldan
snæddi saman, maðurinn, konan
og f jögur böm þeirra, og enginn
stóð upp frá borðum, fyrr en
faðirinn haf ði sagt:
— Við þökkum þér, herra,
fyrir allt, sem þú hefur gefið
okkur. Amen.
Daginn eftir, að loknum
miðdegisverði, þegar húsbónd-
inn hafði lesið borðbænina eins
og vanalega, stóð hann ekki
strax upp, eins og þó var venja
hans. Börnin störðu forviða á
hann, því að hann reis alltaf
fyrstur úr sæti sínu, að borð-
bæninni lokinni.
En nú sat hann kyrr. Hann
tók upp pentudúk, sem hafði
legið vinstra megin við hann á
borðinu, og kom þá í ljós lítill
málmrammi, sem var skrúfaður
fastur á borðplötuna. Undir
glerinu í rammanum var silfur-
dalur.