Úrval - 01.06.1948, Side 66

64
tJRVAL
yfir milli Maloney og Sharkey
í Yankee Stadium í New York,
og þegar fréttin barst þangað,
risu 40000 áhorfendur úr sæt-
urn sínum, tóku ofan höfuðföt-
in og báðu fyrir Lindbergh.
Hátt uppi yfir dimmu úthaf-
inu bjó hinn einmana flugmað-
im sig undir baráttuna fyrir lífi
sínu. — Úrsvalir þokubakkar
teygðu sig án aflást upp í vængi
flugvélarinnar. —■ Lindbergh
keyrði drekkhlaðna vélina
hærra og hærra. Draugalegar
þokutungurnar eltu hann. Rétt
um leið og hann renndi sér yfir
efsta bakkann breiddu sig út
fyrir framan hann kólgugstorm-
ský, sem teygðu tinda sína eins
og varðmenn, er vildu meina
honum að halda áfram. Hvað
var á bakvið þessi stormský?
Is? Snjór? Eldingar? Á hve
breiðu svæði? Tíu mílna?
Hundrað mílna ? Hvílíkur styrk-
ur hefði það ekki verið að heyra
vingjarnlega rödd í útvarps-
tæki, sem gæti sagt honum
hvað væri fram undan? Átti
hann að halda áfram? Eða
snúa við ? Og reyna aftur
seinna ?
En Lindbergh var búinn að
taka ákvörðun áður en hann
kom að stormskýjunum. Hann
leit á mælaborðið, dró andann
djúpt — og stakk sér í ský-
þykknið. Flugvélin kastaðist til,
leiksoppur trylltra náttúru-
afla. En verra átti eftir að taka
við — voðaskelfir allra flug-
manna, ísingin. Það fór titring-
ur um vélina. Óreyndari flug-
maður hefði kannski teflt í tví-
sýnu, en Lindbergh gerði sér
Ijóst, að ástandið gæti verið
eins mörg hundruð km fram-
undan. „Ég neyddist til að
snúa við og komast strax aft-
ur í heiðskýrt loft og fljúga
síðan fyrir hvert ský, sem ég
gat ekki flogið yfir.“
Og nú hófst skollaleikur við
skýin. Hann varð að fljúga í
einlæga króka, stundum norð-
ur, stundum suður, og hver
krókur jók vegalengdina, gekk
á orkuforða flugmanns og vélar.
Það er talið fádæma flugafrek,
að Lindbergh skyldi takast að
halda réttri stefnu þrátt fyrir
þá mörgu króka, sem hann varð
að fara.
Dagskíman var fyrsta vin-
gjarnlega höndin, sem rétt var
til hans frá gamla heiminum.
Eftír átján stunda flug frá
New York var hann kominn
hálfa leið. Sólin reis úr sæ og
smám saman hlýnaði í veðri.