Úrval - 01.06.1948, Page 95

SJÁLFSÆVISAGA MANNSINS
93
ekki ósvipað og frá sólinni. Þó
má vel vera, að hin nánu tengsl
mín við eldinn hafi ekki stafað
af þessum orsökum, heldur af
þeirri uppgötvun minni, að fara
að sjóða fæðu mína: „Matseld-
in“ hefur sennilega í fyrstu
ekki verið önnur en sú, að ég
hef varpað kjötstykkjum á eld.
Meðan ég lifði í trjánum, nærð-
ist ég aðallega á aldinum. Það
sést á tönnum mínum, að ég hef
haldið áfram að vera grænmet-
isæta, löngu eftir að ég flutt-
ist niður á jörðina. Enda þótt ég
hafi gengið fram á nýdauðan
uxa á þessu tímabili, þá hef
ég ekki snert hann. Tennur mín-
ar voru ekki mjög frábrugðnar
því, sem þær eru nú, og hefðu
ekki getað unnið á seigri húð
hans.
Verkfærin og eldurinn gjör-
breyttu þessu. Ég gat skorið húð
uxans með hvössum tinnusteini,
og með því að steikja kjötið,
gat ég gert það svo meyrt, að
tennur mínar unnu á því. Ég
breyttist því smámsaman í kjöt-
ætu, en afleiðingar þess voru
þýðingarmeiri en virðast kann
í fljótu bragði.
Vegna. þess að steikt kjöt var
auðmelt og næringarmikið,
þurfti ég ekki að eyða eins mikl-
um tíma í að matast, og hafði
því meira tóm til að hugsa og
leika mér. Þess ber líka að gæta,
að ekki var auðvelt að flytja
eldinn úr stað, en það leiddi til
þess, að ég tók að hafast við á
sama stað, að meira eða minna
leyti. En það þýðingarmesta
var, að mér fór að þykja kjöt
svo gott, að ég gerðist veiði-
maður, því að veiðiskapurinn
réði miklu um framtíðarþró-
un mína.
O
Mjög hefur verið um það
deilt, hvort ég hafi tekið upp
klæðnað vegna skrautgirni eða
til skjóls. Það er skoðun mín,
að ég hafi byrjað að klæðast til
þess að vernda líkama minn
gegn meiðslum.
Þegar ég fór að hlaupa um á
tveim fótum, varð ekki hjá því
komizt, að viðkvæmir hlutar
líkamans, sem eru vel varðir á
öðrum dýrum, yrðu fyrir
hnjaski af kjarri og greinum.
Ég varð að fara varlega á
kjarrivöxnu landi, en samt hef
ég ekki getað sloppið við
meiðsli. Strax og mér lærðist
að flá skinn af dýrum, var ekk-
ert eðlilegra, en að ég færi að
skýla mér með þeim. Ég tel, að
það, sem ég klæddist fyrst í mér