Úrval - 01.06.1948, Qupperneq 102

100
TjRVALi
aftur og dreymir forna drauma
um týgrisdýrsveiðar. Þegar
hann vaknar, horfir hann tor-
tryggnislega á köttinn, þetta
nýtilkomna aðskotadýr.)
Ég hlýt, þegar hér var kom-
ið, að hafa talið mig hamingju-
samari mann en fyrr — að ég
myndi lifa góðu lífi í skóginum
og á sléttunni, með boga í hönd
og hundinn á hælum mér. En
það átti ekki fyrir mér að
liggja.
O
Fyrsta stórbreytingin í lífi
mínu (eftir að ég gat kallast
maður) varð, þegar ég fór að
reiða mig meira á dýraveiðar en
öflun jurtafæðu. Nú hófst önnur
stórbylting. Ég komst upp á
að framleiða matvæli, og varð
þannig smám saman sjálfum
mér nógur um fæðuöflun, eink-
um með akuryrkju og kvikfjár-
rækt. Uppgötvun mín á mat-
vælaframleiðslu var svo þýð-
ingarmikil, að ekkert afrek mitt
síðan getur jafnast á við hana.
Hún varð grundvöllur siðmenn-
ingarinnar. En eins og oft vill
verða, þá virðist þessi mikla
uppgötvun tæplega eins mikið
afreksverk og sumar aðrar,
sem minna virði eru. Menn gátu
smámsaman lært að rækta
hveiti, af því að þeir reikuðu um
slétturnar, þar sem villihveitið
óx, og kvikfjárræktin gat vaxið
upp úr veiðimennskunni hægt
og hægt.
Meðan frummennirnir voru
jurtaætur og flökkuðu um, gátu
þeir öðlazt þá þekkingu, sem
kom þeim að góðum notum,
þegar þeir fóru að leggja stund
á akuryrkju. Þeir hljóta að hafa
tekið eftir því, að gróðurinn
drúpti í hitanum, en hresstist
við eftir regnskúr. Og er miklir
þurrkar gengu á sumrin, hafa
þeir veitt því eftirtekt, að gras-
ið tók að skjóta frjóöngum eftir
haustrigningarnar.
Þeir kynntust líka þeirri
staðreynd, að jurtir vaxa upp
af frækornum. Ef þeir slitu upp
villihafrasprota, sáu þeir oft
leifar frækornsins — rótina,
sem óx niður úr því og stöngul-
inn, sem spratt upp af því. Ég
hygg, að það hafi ekki tekið
þá langan tíma að átta sig á
gildi frækornanna.
Þeir lærðu líka annað, sem
hafði ekki litla þýðingu. I fyrstu
höfðu þeir lifað við allsnægtir
um það leyti, er villikorn og
annar jarðargróði varð fuli-
þroskaður, en á öðrum tímum
ársins sultu þeir heilu hungrí