Úrval - 01.12.1956, Blaðsíða 6

4
ÚRVAL
Þegar við sexmenningarnir
hétum hver öðrum því fyrir
nokkrum vikum að berjast fyrir
varðveizlu lífsins, uppgötvuðum
við að nýju fegurð jarðarinnar.
Þá héldum við hver í sína átt-
ina til þess að kanna jörðina.
Við komurn allir aftur skyn-
samari en við fórum. Við upp-
götvuðum fegurð, sem hafa
mun áhrif á drauma okkar með-
an við lifum; en við kynntumst
einnig böli, sem hefur rænt okk-
ur svefni. Meira en helmingur
mannkynsins þjáist af hungri
eða vaneldi, enda þótt jörðin
geti ekki aðeins alið ríkulega
önn fyrir þeim 2500 milljónum
manna, sem nú lifa, heldur þeim
4000 milljónum, sem byggja
munu jörðina að öld liðinni. Þ.ví
að það skal þegar í upphafi
sagt: þrátt fyrir atóm- og
vetnissprengjur trúum við á
framtíð mannkynsins, því að
við trúum á manninn. Sú stað-
reynd, að aðra hvora sekúndu
fæðast þrjú mannsbörn í heim-
inn, sú staðreynd, að á hverj-
um degi, frá sólarupprás til sól-
arlags, fjölgar mannkyninu um
30.000 sálir, vekur okkur ekki
örvæntingu, heldur fögnuð. Því
að við vitum hvers maðurinn
er megnugur þegar hann vill,
þegar hinir sterku og aflögu-
færu hjálpa hinum veiku og
þurfandi.
Sá yngsti okkar fór til Ausí-
urlanda og var lokaáfanginn
Indónesía. Hann kom aftur í
senn hrifinn og örvæntingar-
fullur. „Nú fyrst finn ég að ég
er maður,“ skrifar hann. ,,Hví-
lík auðlegð og fjölbreytni í
ásýnd jarðarinnar og fólksins!
Mikið er sá maður fátækur, sem
heldur að hans eigin þjóð, hans
eigin kynþáttur, sé allur heim-
urinn! Hvílík opinberun varð
mér ekki sú uppgötvun, að í
Indlandi eru milljónir manna,
sem í djúpi sálar sinnar mæla
tímann ekki í mínútum og
stundum, heldur í endurholdg-
unum! Samt fann ég mér til
undrunar, að þetta hafði ekki
gert þá nógu vitra, því að þeir
litu á íbúa Pakistan, er dýrka
spámanninn Múhammeð, sem
óvini sína. Tveim sjúkdómum
hef ég kynnzt á ferð rninni. Sá
fyrri og verri er þjóðrembing-
urinn, er tíðum brýst út sem
farsótt. Berjast trén í skógin-
um hvert við annað af því að
börkur þeirra er misjafn ásýnd-
um og blöð þeirra misjöfn að
lögun ? Mér gramdist þessi
þröngsýni Indverja jafnt og
Pakistanbúa. Unz mér varð
hugsað til þess, að við í Evrópu,
sem teljum okkur öðrum
miklu fremri að skynsemi, vöð-
um í sömu villu. Og þá fyrst
þegar ég sá afleiðingar síðari
sjúkdómsins, vissi ég hver
meinabótin var.
Því að síðari sjúkdómurinn er
hungrið. I Indlandi er hungurs-
neyðin heimagangur. Og það er
eklri vegna þess að helgum kúm
sé ekki slátrað, eins og margir
Evrópumenn halda. Hungurs-