Úrval - 01.12.1956, Blaðsíða 80

78
ÚRVAL
■um, henni er aldrei boðið neitt
með manni sínum, hún fær
aldrei að fara út með honum,
en á alltaf að vera heima. Nei,
slíkt hjónaband er sjálfsagt ekki
að skapi Chie Nakane.
Og hverjum augum lítur hún
á Evrópu?
Chie Nakane dregur við sig
svarið.
I Asíu skiptir fjölskyldan
meira máli en hér, einstakling-
urinn minna, segir hún. Þess-
vegna líkjast mennirnir þar
meira hver öðrum. I Evrópu er
einstaklingshyggjan meira met-
in. Hver maður hefur sitt sér-
staka andlit, sínar eigin skoð-
anir, sinn lífsmáta. Þessvegna
er meira gaman að hitta fólk
hér og tala við það. En þegar
maður hefur verið hér nokkurn
tíma, vakna ýmsar spurningar.
Eftir hverju sækist þið hér í
Svíþjóð? Þið hafið fengið allt
sem þjóðirnar í Asíu keppa að.
Konum er frjálst að velja sér
atvinnu og mega. fara hvert sem
þær vilja. Þið hafið rafmagn,
síma, útvarp, fín föt, falleg
húsgögn, öll þægindi lífsins.
Samt eru allir að flýta sér á
götunum. Hvað rekur ykkur
áfram? Að hverju keppið þið?
I Japan er efnishyggjan að ná
tökum á fólkinu eins og hér á
Vesturlöndum, enn þó aðeins í
borgunum. XJti í sveitunum hitt-
ir maður enn fólk, sem lifir í
friði. I Asíu, í Indlandi og Kína
er enn til draumur, hugsjón. Þar
er enn neyð og sjúkdómar,
óþverri og ryk og lífið á marg-
an hátt óþægilegt. En menn
hafa þar enn næði til að hugsa.
Fólkið gerir næstum engar
efnalegar kröfur, það hefur
ekki gerzt þrælar þess sem það
á. Menntaðir Indverjar gera sér
ljósa grein fyrir vandamálum
þjóðar sinnar. Þeir vita hvað
áunnizt hefur með iðnvæðing-
unni á Vesturlöndum. En þeir
vita einnig hvað sá ávinningur
hefur kostað. Þeir vita ekki
hvaða leið velja skal, en þeir
trúa því að þeir geti fundið sína
eigin lausn, indverska lausn.
Þrátt fyrir allt felur lífið í Asíu
í sér meiri fyrirheit.
★ ★ ★
1 FJÖLLEIKAHÚSINU.
Roskin piparmey var í fyrsta skipti á ævinni á fjölleikasýn-
ingu og bar ekki á öðru en hún skemmti sér vel. Einkum hafði
hún gaman af töframanni, sem var að sýna listir sínar. En þegar
hann breiddi þykkt flónelslak ofan á dagblað og las síðan reip-
rennandi í blaðinu, fór hún að verða óróleg. En töframaðurinn
lét ekki þar við sitja. Hann braut lakið saman, lagði það ofan á
blaðið og las eftir sem áður án þess að reka í vörðurnar.
Þá var jómfrúnni nóg boðið, hún stóð upp og sagði: „Nú fer
ég heim. Þetta er ekki staður fyrir siðsama stúlku í þunnum
silkikjól.“ — Variety.