Úrval - 01.12.1956, Blaðsíða 99

ÁSTRÍÐA
97
þjónustustúlkuna, þegar hún
var á gangi eftir stígnum sem
lá frá húsinu að ytra hliðinu.
Stúlkan, sem hét Rósa (Huang-
niang) var hreinskilin og blátt
áfram, ekki ósnotur og talsvert
veraldarvön. Yuan notaði tæki-
færið til þess að spyrja um
heimasætuna. Hann var blóð-
rjóður í framan og Rósa brosti
kankvíslega.
„Segðu mér, er dóttirin trú-
lofuð?“
„Nei. Af hverju spyrð þú að
því “
,,Ja, við erum skyld, og mig
langar til að vita meira um
hana. Við höfum verið kynnt,
eins og þú veizt, en ég hef aldrei
fengið tækifæri til að tala við
hana. Mig langar svo mikið til
að ná tali af henni.“
Rósa horfði þegjandi á hann.
„Segðu mér, af hverju forð-
ast hún mig?“
„Hvernig ætti ég að vita
það?“
„Hún er svo dásamleg stúlka,
svo fáguð og prúð — ég dáist
að henni,“ sagði Yuan að lok-
um.
„Hversvegna biður þú ekki
móður hennar um að fá að hitta
hana?“
„Þú skilur þetta ekki. Hún
segir varla orð þegar móðir
hennar er viðstödd. Gæti ég ekki
hitt hana eina? Hún hefur ekki
farið úr huga mér, síðan ég sá
hana fyrst.“
„Ég skil hvað þú átt við,“
sagði stúlkan. Hún brá hend-
inni fyrir munninn til þess að
kæfa hláturinn og greikkaði
sporið.
„Rósa! Rósa!“ kallaði hann
á eftir henni. Þegar hún hafði
numið staðar, sagði hann:
„Rósa, ég grátbæni þig. Þú
verður að hjálpa mér.“
Stúlkan horfði lengi á hann
og sagði að lokum: „Ég mundi
ekki þora að færa henni slík
skilaboð. Hún er ákaflega ströng
og siðavönd stúlka. Hún hefur
aldrei talað við ungan mann.
Yuan, þú ert heiðursmaður og
hefur gert fjölskyldunni mik-
inn greiða. Ég kann vel við þig.
Ég skal segja þér frá leynd-
armáli. Hún les og yrkir ljóð,
og situr oft með bækur, nið-
ur sokkin í hugsanir sínar. Þú
gætir ort kvæði til hennar. Það
væri ef till vill eina leiðin til að
vekja hjá henni ást til þín, ef
það er yfirleitt mögulegt. Og'
þú ættir að vera mér þakklátur
fyrir að hafa gefið þér þetta
heillaráð.“ Hún veifaði hend-
inni gletnislega til hans.
Daginn eftir sendi Yuan eftir.
farandi ljóð með stúlkunni:
Græn birta laugar þöglan,
djúpan garðinn;
kvakandi þrösturirin er þögull,
hvílir í skugganum.
Tregandi unnustinn sér aðeins
krónublöð blómanna,
sem fljóta burt með læknum,
og honum finnst allt glatað.
Ég horfði á mánasigðina
í dögun,