Úrval - 01.12.1956, Blaðsíða 97

ASTRlÐA
95
sjá konunum fyrir verndarliði.
Ef nokkrir velvopnaðir menn
stæðu vörð um húsið, væru þær
óhultar.
„Það er vit í þessu,“ sagði
stúlkan og horfði bænaraugum
á hann. Móðirin spurði unga
manninn að heiti, og hann
kynnti sig.
Yuan var harðánægður yfir
því að hafa fengið tækifæri til
að kynnast fjölskyldunni og
kvaðst ætla að fara á fund
Yangs vinar síns þegar í stað.
Um kvöldið kom hann aftur
með sex hermenn og hafði með-
ferðis skjal frá hershöfðingj-
anum, þar sem uppreisnarlýðn-
um var stranglega bannað að
koma nálægt húsi Tsuif jölskyld-
unnar. í rauninni var nægileg
vörn í rauðu treyjunum, sem
hermennirnir voru klæddir, því
að óaldarlýðurinn hafði beyg af
þeim og lét því húsið í friði.
Yuan var glaður yfir því hve
vel honum hafði tekist að ráða
fram úr þessum vanda, og
bjóst við að fallega, unga stúlk-
an, sem hafði horft svo biðj-
andi á hann um morguninn,
mundi nú votta honum þakk-
læti sitt. með brosi. Hann gekk
fullur eftirvæntingar inn í
glæsilega búinn forsalinn, en
það var aðeins móðirin sem tók
á móti honum. Hún hrósaði
Yuan mjög fyrir afrek hans, og
hann taldi víst, að hann hefði
vaxið í áliti hjá henni vegna
áhrifavalds þess, sem hann
hafði á æðri stöðum. En hann
sá ekki stúlkunni svo mikið sem
bregða fyrir, og hann hélt von-
svikinn aftur heim í klaustrið.
Eftir nokkra daga kom yfir-
hershöfðinginn sjálfur á vett-
vang, kyrrð komst aftur á r
borginni og hermennirnir hættu
að standa vörð urn húsið.
Frú Tsui bauð Yuan til mið-
degisverðar í viðhafnarsalnum.
,,Ég ætla að þakka yður fyrir
það sem þér hafið gert fyrir
okkur,“ sagði móðirin, ,,og mig
langar til að kynna yður fjöl-
skyldu minni.“
Hún kallaði á dreng, um tólf
ára að aldri, sem hét Huanlang
(Fögnuður) og bað hann að
hneigja sig fyrir „eldra bróður
sínum.“
„Hann er einkasonur minn“,
sagði hún og brosti, og svo
hrópaði hún „Inging, komdu og
þakkaðu manninum, sem bjarg-
aði lífi okkar.“
Það leið góð stund, og ekki
kom stúlkan. Yuan bjóst við að
hún væri feimin, af því að þetta
var viðhafnarkynning, og yfir-
stéttarstúlkur áttu ekki því að
venjast að sitja til borðs með
ókunnugum, ungum mönnum.
Móðirin kallaði aftur og var
nú óþolinmóð. „Inging, ég var
að biðja þig að koma. Herra
Yuan hefur bjargað lífi þínu og
lífi móður þinnar. Finnst þér
það eiga við að vera með þessar
kenjar?“
Loks kom stúlkan og hneigði
sig, feimin, en þó stolt. Hún
var í skrautlausum þröngum