Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 18

ÚRVAL
sérkennilega — þeir eru til-
tölulega höfuðstórir, belglang-
ir, með langa handleggi og
stutta fætur. Allir dvergar eru
mjög hærðir um líkamann, en
Aétarnir hafa meira höfuðhár
en hinir, sem eru þétt hrokkin-
hærðir.
Talsverður munur er líka á
hörundslit. Austur-Twidarnir
við Ituri-fljótið í Belgisku
Kongo og Suður-Twidarnir í
Ruanda og nærliggjandi svæð-
um eru ljósgulir, en aðrir dverg-
ar eru mjög dökkir, oftast
brúnsvartir á hörund. 1 andliti
þeirra sjást engin einkenni hins
frumstæða manns; ennið er
beint, ekkert þykkildi yfir
augunum og hakan er velþrosk-
uð. Það, sem mjög einkennir
alla dverga, eru stór augu og
breitt, trektlaga nef; meðal-
breidd andlitsins er neðar hjá
þeim en öðrum mönnum. Enda
þótt ýmis einkenni bendi til
skyldleika við negra, er þó
hreinasta fjarstæða að telja þá
til þeirra; t. d. verða varir
þeirra aldrei eins þykkar og á
negrunum í Vestur-Afríku.
Um árabil hef ég reynt að
leita að líferfðafræðilegum or-
sökum til þessa dvergvaxtar
hjá mönnum. Eg hef rannsakað
Twidana í hitabelti Afríku og
nú nýlega hina lítt þekktu
dverga í Schrader-hæðunum á
Nýju-Guineu, en áður hafði ég
heimsótt Yupa-Indíánana í f jöll-
unum á landamærum Venezuela
og Kolumbíu, Búskmennina í
MINNSTU MENN JARÐARINNAR
Kalahari-eyðimörkinni og síð-
ast en ekki sízt Aétana á Fil-
ippseyjum. Ég ætla að vera
svo hreinskilinn að játa, að
enn get ég ekkert ákveðið um
það sagt, hver erfðalögmál hafa
hér ráðið og hvernig þróunin
hefur verið. En svo mikið er
víst, að hver einstaklingur
þessa sérkennilega kynþáttar
hefur eðlilega líkamsbyggingu,
er stálhraustur og mótstöðuafl
hans undravert.
Sem ósviknir veiðimenn eru
dvergarnir á stöðugum þönum
allan daginn eftir því, sem
náttúran hefur upp á að bjóða.
Þeir stunda hvorki akuryrkju
né kvikf járrækt. Dvergakonurn-
ar, ungar og gamlar, verða
dag eftir dag að fara í leið-
angra til að krækja sér í alls
kyns smádýr (froska, sandeðl-
ur, slöngur og orma, skordýra-
lirfur og fiðrildapúpur), enn-
fremur villta ávexti, korn, ræt-
ur og lauka, sveppi og hunang
— en allt þetta borða dverg-
arnir með beztu lyst. Karlmenn-
irnir taka fram frumstæð vopn
-— boga og örvar, og halda á
veiðar; mest eru það antilópu-
tegundir og apar, sem verða
þeim að bráð. Aétarnir veiða
aftur á móti villisvín og hirti,
cg Andamanarnir auk þess sæ-
skjaldbökur. Það eru einungis
f jalladvergarnir á nýju Guineu,
sem hafa orðið að snúa sér að
garðyrkju eins og Kanakarnir í
dalnum fyrir neðan, því að
heimkynni þeirra hafa ekki upp
16