Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 76

ORVAL
ins hafði hún fengið einskonar
tryggingii fyrir því, að stelpan
kæmist ekki inn, án þess að
skýra frá, hvar hún hefði ver-
ið og hvað hún hefði verið að
gera. Minna var áreiðanlega
ekki hægt að kref jast af stúlku,
sem yrði seytján ára eftir tvo
daga. Frú Elgaard var orðin svo
taugaóstyrk af því að bíða eftir
dóttur sinni, og af öllum hugar-
fóstrunum, að hana klæjaði um
alian kroppinn. Þær konur, sem
ekki hafa fætt börn í heiminn,
sagði hún við sjálfa sig, um
leið og hún fór upp í rúmið,
þeim hefur verið hlíft við miklu
angri og armæðu.
„En hvað borgin er falleg á
nóttunni", sagði Gréta. Þau Leó
höfðu verið úti að ganga í hálf-
an annan klukkutíma, og hún
var hvorki þreytt né syfjuð.
,,Klukkan er að verða tvö“,
sagði hann.“ „Finnst þér ekki
rétt að ég fari með þér heim
og skýri móður þinni frá . . .“
Henni varð hverft við og hún
sneri sér að honum.
,,Frá hverju?“
,,Tja — það sem ég átti við,
var að ég skilaði þér heim á
sómasamlegan hátt“.
,,Er það ekki nógu sómasam-
legt, ef þú kveður mig við úti-
dyrnar?“
„Jú, en það getur verið, að
móðir þín sé orðin hrædd . . .“
,,Hún er alltaf hrædd. Og þeg-
ar ég var barn, var ég líka
hrædd, enda þótt það væri alveg
LEYNDARMÁLIÐ
ástæðulaust. Svo að þú þarft
ekki að liafa neinar áhyggjur
af þessu“.
„En hún þekkir mig ekkí
neitt“.
„Guði sé lof“.
Af hverju talar þú svona?“
Hann hló forviða. „Má hún ekki
þekkja mig?“
',,Nei.“
„Þú ert skrítin stúlka“.
„Skrítin? Fyrir tveimur
klukkutímum sagðir þú að ég
væri svo eðlileg og tilgerðar-
laus. Þú sagðir líka, að þú hefð-
ir aldrei kynnst stúlku, sem tal-
aði og hugsaði jafn eðlilega og
skýrt og ég“.
„Það er alveg rétt. Það er
kannski af því, sem þú ert svona
skrítin. Flestar stúlkur eru
alltaf með einhverja uppgerð —
og það er að sumu leyti auðveld-
ara að vera með þeim — því að
manni finnst þá óþarft að
leggja mikið upp úr því sem
þær segja. Og hvað viðvíkur
upnástungu minni að tala við
móður þína, þá datt mér bara
í hug, að það gæti kannski
bjargað þér úr klípu. Þú ert
ekki gömul“.
,,Ég verð seytján ára eftir tvo
daga, og eftir ár verð ég mynd-
ug, og . . .“
„Já, eftir tuttugu ár verður
þú.. . .“
„Jafn gömul og mamma . .. .
og jafn seinheppin .... kann-
ski“.
„Þvkir þér ekki vænt um
mömmu þína?“
74