Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 82

tJRVAL
LEYNDARMÁLIÐ
Gréta hljóp fram í eldhúsið.
„Ó, ég varð svo hrædd,
mamma. Hvað kom fyrir?“
Móðirin starði kuldalega á
hana.
„Þú átt áreiðanlega eftir að
sjá eftir einu og öðru“, sagði
hún með óstyrkri röddu og fór
inn í dagstofuna.
Gréta tók kaffikönnuna upp
af gólfinu. Það var hún, sem
hafði gert hana svona hrædda.
Hjarta hennar barðist ekki Ieng-
ur eins ótt og áður. Hægur og
reglubundinn sláttur þess gaf
henni til kynna, að nú væri allt
orðið rólegt aftur.
Hún tók til í eldhúsinu, og
áður en hún fór, opnaði hún
dyrnar að stofunni, þar sem
móðirin sat út við gluggann og
starði út í bláinn.
„Þá — fer ég — mamma".
Móðirin kinkaði kolli, án
þess að líta við.
Gréta stóð kyrr í sömu spor-
um. Það var eins og hún gæti
hvorki hreyft legg né lið.
„Mamma . . .“
Móðirin leit við, en horfði
ekki í augu hennar, eins og hún
var vön.
„Mamma — eigmn við ekki
að vera vinir?“
Nú stóð móðirin upp, en hún
gekk ekki til hennar, heldur
æddi eirðarlaus um stofuna, and-
varpaði og sagði: „Hvað heldur
þú að vinátta okkar — vari
lengi ?“
„Það veit ég ekki“.
„Nei, þarna sérðu. Svona
hlutum gleymir fólk ekki“.
„Er það satt?“ Spurning
hennar bar vott um svo djúpa
hryggð, að móðirin vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið og
hafði ekki hugmynd urn hverju
hún átti að svara. Loks sagði
hún: „Þú verður að flýta þér í
skólann — annars kemur þú of
seint“.
Það er afmælisdagurinn minn
í dag — seytjándi afmælisdag-
urinn — og ég mun aldrei
yleyma honum. Ég mun alltaf
minnast augnabliksins, þegar
Leó sagði: Til hamingju, elskan
mín — og ég mun líka eiga erf-
itt með að gleyma því, þegar
mamma reyndi að ræna mig
hinum mikla levndardómi, sem
ég verð nú að halda áfram að
leyna fyrir henni — ég þori
ekki annað — og ég veit
ekki af hverju ég þori ekki
annað — og ef til vill á ég eftir
að lifa mörg ár, áður en mér
verður það Ijóst.
O---O
Tómas: „Gallinn á þér er sá, að þú ert alltaf að óska þér einr
kvers, sem þú átt ekki“.
Maria : „Hvers ætti ég' annars að óska mér".
80