Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 92

ÚRVAL
loka augunum þegar hún bar
andlitið að loganum, svo nálægt
honum kom hún. Og þau voru
alein í nóttinni, í garðinum, hún
og hann, og hann mátti ekki
mæla.
Hjarta hans var þungt sem
blý af umkomuleysi. Hann var
fæddur og lærður málrófsmað-
ur; sigurvegari frá ótal mælsku-
keppnum í menntaskólanum,
leikari með góðan framburð,
hafði rneira að segja getið sér
orð sem kennari. Hún hafði
heyrt hann flytja framsöguræð-
ur og útskýringar í stúdenta-
félaginu, síðast í kvöld hafði
hún setið við hliðina á honum
meðan hann stóð og mælti fyrir
minni kvenna, stúdentarnir
höfðu komið til hans á eftir
og óskað honum til hamingju,
en núna, úti í nóttinni, er hann
tungulaus. Núna, tvíeinn með
ungu stúlkunni, nú getur hann
ekki talað. Hann getur bara
þvaðrað, rætt um einskisverða
hiuti, um veðrið, um útlitið í
sumar, um sígarettumerki, um
álftir, um hljómplötur, um að-
ferðina við að æfa söngkór, um
gamla prófessorinn sem sagan
segir að hafi samið mansöngva
á sjnum yngri árum, um hinn
einkennilega hugblæ sem vor-
nóttin vekur. Það er eins og
hann sé klofinn í tvær persón-
ur; önnur spjallar brosleit og
hæversk og hlæjandi eins og
vélbrúða; hin er full örvænting-
ingar út af þessum meiningar-
lausa skrípaleik. Hann reykir
ÁSTIN ER EINSTÆÐINGUR
hverja sígarettuna af annarri
og verður þurr og sár í háls-
inum; hann er yfirkominn af
lamandi angist, og hann veit
ekki af hverju þessi angist staf-
ar. Hann vill svo feginn opna
sig fyrir henni, blíðuþörf hans
er svo sterk, að hann finnur
til ekka í þindinni, en svo get-
ur hann það ekki, þorir það
ekki. Allt er í veði fyrir hon-
um, þetta er erfiðasti leikurinn
sem hann hefur nokkurntíma
hætt sér út í. Hið innra með
sér byrjar hann á setningu,
hann byrjar aftur og aftur,
hann froðufellir innvortis af
reiði við sjálfan sig; nú, segir
hann, nú loka ég augunum og
segi það, núna, núna, einn, tveir
þrír, núna. En hann segir það
ekki. Hann hugsar: ef ég segi
það, og ef hún af einhverjum
ástæðum svarar með hrygg-
broti, ef hún af einhverjum á-
stæðum ber ekki sama hug til
mín og ég til hennar, ef hún
verður að vísa mér frá með hóg-
værð og trega, ef hún segir
að hún elski mig ekki, en að
við getum verið vinir (er nokk-
uð til aumara en að ,,vera. vin-
ir“ ?), ef ég segi hug minn allan
og hún getur ekki veitt mér við-
töku, þá er úti um allt. Ég get
afborið líf ósagðrar vonar. En
ég get aldrei sætt mig við líf
hins talaða ósigurs. Bezt að
segja ekki neitt. Þá hef ég að
minnsta kosti vonina. Það er
bara að ég ætla til Frakklands
á morgun. Og það er svo langt