Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 94

tTRVAL,
saltar dreggjar af köldu, hrylli-
legu botnvatni. En frá himn-
inum og frá loftinu og frá krón-
um trjánna kom skjálfandi,
hlýr gustur komandi sumars.
Og frá ungu stúlkunni við hlið
sér greindi hann hina daufu,
notalegu angan af líkama henn-
ar og ilmefnum.
Hann hugsaði: ég get ekki
sagt það. Ekki nema það gerist
kraftaverk. Ekki nema það líði
yfir hana, svo mér gefist afsök-
un fyrir að taka á henni. Ég
er ekki fullþroskaður til að
segja það. Einhverntíma seinna.
Kannski eftir eitt ár. Kannski
ekki fyrr en eftir fimm ár. En,
hugsaði hann örvæntingarfull-
ur, það er einmitt núna sem
það ætti að gerast, það er núna
-— á þessu augnabliki — sem
undrið lifir. Hvernig verður það
eftir firnm ár? Hver ábyrgist
að hún vilji verða mín eftir
fimm ár, þegar ég er orðinn
nógu sterkur og þroskaður til
að tjá mig? Þá getur hún ver-
ið búin að gifta sig öðrum. Hím
getur verið gift og búin að eiga
barn!
Hann hugsaði: hvers vegna
rétti ég ekki út höndina?
Er nokkur lifandi maður til,
sem af frjálsum vilja kysi að
lifa upp æsku sína, ef hann fyr-
ir einhvcrja töfra gæti höndl-
að hana aftur? Nei. Til þess
var hún of þungbær og van-
máttug. Hið eina sem við þráð-
um í æsku var að verða sterk-
$2
ÁSTIN ER EINSTÆÐINGUR
ir, reyndir, hyggnir, fullorðnir,
svo að við skákuðum ekki herð-
unum yfirvegunarlaust og til
einskis mót veggjum heimsins.
Sterkir vildum við verða, full-
orðnir vildum við verða; pá
skyldi bundinn endir á hik okk-
ar og kvöl, þá skyldum við
finna höndina og dyrnar, þá
skyldum við leggja undir okk-
ur ríki göfginnar og fegurðar-
innar og vera okkur þess með-
vitandi að markinu væri náð.
En það fór ekki á þann veg.
Og einhverntíma hlýtur hver
einasti maður á jörðunni að við-
urkenna, að það var á dögum
æskunnar, sem hann hefði get-
að gert allt, en gerði það ekki.
Einhverntíma hlýtur hann að
viðurkenna hin beiskustu allra
sanninda: að lífinu verður ekki
lifað upp aftur; að æska er
eitthvað sem unga fólkið eitt á,
en sem gamla fólkið eitt hefur
vit á að nota.
Hann dirfðist ekki að gjóta
augunum niður á hönd hennar.
Hún lá þarna svo lítil, svo sterk,
svo hörundsbrún, svo hlý, í
kjöltunni á henni. Hún lá að-
eins hársbreidd frá hans eigin
hendi. Hann sat eins og berg-
numinn og horfði á hönd henn-
ar, hann tók til að skjálfa. Bara
að leggja sínar hönd ofan á
hennar, það mundi verða lausn-
arorðið.
Aðeins hársbreidd skildi á
milli hans og hins undursam-
lega lífs.