Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 100

ÚRVAL
úr utanför sinni. Þögull um
jólalcytið 1939. þegar hann varð
að leita heim í átthagana til að
útvega sér vinnu: fjárráð hans
voru þrotin, hann varð að fresta
námi um sinn. Sérstaklega þög-
ull var hann kannski vegna
þess, að strax áður en hann
fór, hafði hann heyrt að konan,
sem hann elskaði, væri komin í
tigi við annan mann. Samdrátt-
ur þeirra hafði valdið uppnámi
í Hesthúsinu og þverbrestum
í samheld 'i ungra sósíalista.
Sjálfur dáðist hann að manni
þessum, enda þótt hann þekkti
hann ekki; hann hafði ekki átt
við hann mikil orðaskipti; að-
eins við eitt tækifæri hafði hann
útskýrt brosandi fyrir mannin-
um merldnguna í þýzkum söng-
texta: ,,A Busserl is a schnuc-
kri Ding“.
Stundum hugsaði hann einn-
ig um bláan hægindastól; þá
varð hann þögulli en nokkru
sinni fyrr.
Svo komið vorið 1940. Þá
fengu Norðmenn nýtt umhugs-
unarefni um skeið: þýzkar her-
sveitir tóku land þeirra. (Hon-
um hafði líka flogið sem
snöggvast í hug: pólitískir
flóttamenn, sem nazistar eru á
hnotskógi eftir, verða nú að
flýja frá Noregi. En hann hélt
áfram að þegja.) Það urðu
hemaðarátök á norsku landi.
Hann sneri sér ekki aftur að
nárninu fvrr en um nýár 1941.
Hann hitti ungu konuna að
nýju snemma vors 1941. Hann
ÁSTIN ER EINSTÆÐINGUR
vissi að Hesthúsið var ekki leng-
ur til, Þjóðverjarnir höfðu lagt
undir sig þessa gömlu bygg-
ingu. Þau hittust á leynilegum
fundi, hann vissi að hún mundi
verða þar. Ilún stóð upp úr
sætinu, þegar hann kom inn;
hún var með gleraugu og sá
ekki vel á löngu færi, hún teygðí
leitandi hönd út í loftið á móti
honum. Þau gengu til móts
hvort við annað milli öftustu
tómu bekkjaraðanna í fundar-
salnum, honum fannst sem
hann gengi eftir langri sendinni
strönd. Þau titruðu lítið eitt
við um Icið og þau tókust í
hendur, það var eins og þau
væru búin að bíða lengi. Hann
sá á andliti hennar, að hún hafði
el::t ofurlítið, hann greindi sorg-
arvott í augum hennar. Þau
héldust í hendur, það var eins
og sameiginlegur þungi léti þau
hallast hvort að öðru; ásjónur
þeirra líktust blómum, sem opna
sig fyrir sólinni; þau giftu sig
1942.
Hér skal gengið þegjandi
fram hjá því, sem á daga þeirra
dreif það sem eftir var stríðs-
ins. En eitt síðkvöld í maí 1945,
þegar landið var orðið frjálst,
stóð hann út við gluggann á
lítilli risíbúð, sem þau höfðu
tekið á leigu, hann stóð og
horfði út yfir bæinn. Rafmagns-
ljós bæjarins voru komin aftur
eftir fimm ára myrkvun; þetta
var fagurt kvöld; gegnum op-
inn gluggann streymdi angan
98