Úrval - 01.01.1970, Síða 19

GUÐ OG FAÐIR MINN
17
að til járnbrautarfélagsins Nýhöfn,
og hann stundi. „Déskoti mikið!“
þrumaði hann. „Hver skrattinn er
þetta? Nú ert það þú, Vinnie. Komdu
inn, elsku Vinnie. Mér leiðist."
Að lokum gaf hann þó rausnar-
lega —■ eins og sómdi stöðu hans í
kirkjunni. Stúkan kostaði föður
minn 5000 dollara, og þó að honum
væri meinilla við að leggja svona
mikla peninga í sæti til að sitja í,
huggaði hann sig við, að hann gæti
selt það, ef hann vildi. Kirkjustúk-
ur voru eins og sæti í kauphöllinni,
verðgildi þeirra breyttist eftir því,
hvort eftirspurnin var mikil eða lít-
il. Faðir minn var vanur að spyrja
móður mína um gengi þeirra öðru
hvoru. Þegar hún kom heim með
þær fréttir, að síðasta söluverð hefði
verið 3200 dollarar, sagði faðir minn,
að hún hefði ginnt sig út í þetta
gegn vilja sínum, og nú væri botn-
inn að detta úr öllu saman. Hann
sór, að ef þessi bannsetta stúka ætti
eftir að stíga einhverntíma í verði,
skyldi hann selja hana tafarlaust.
Þegar móðir mín giftist föður mín-
um, hafði hún auðvitað álitið hann
sannkristinn og kirkjurækinn. En
dag nokkurn komst hún að því hjá
afa, að faðir minn hafði aldrei ver-
ið skírður. Það er erfitt að gera sér
ljóst, hve mikið reiðarslag þetta var
fyrir jafn trúrækna konu og móður
mína. Hún flýtti sér heim með þess-
ar hræðilegu fréttir, og bjóst við,
að faðir minn mundi undir eins vilja
láta skírast, þegar hann heyrði þær.
En hann þverneitaði.
„Ef þú vilt ekki láta skírast,"
kveinaði móðir mín, „þá ertu alls
ekki kristinn“.
„Og fjandinn hafi það, auðvitað
er ég kristinn," sagði faðir minn.
„Meira að segja skratti vel krist-
inn. Miklu kristnari en þessir sálma-
söngasnar í kirkjunni!11
Skoðun föður míns virtist sú, að
hann væri í sjálfu sér ekkert á móti
skírn. Hún var til dæmis ágæt handa
villimönnum. En á meðal siðaðra
manna ætti hún aðeins að fara fram
á börnunum.
Mánuðum saman barðist móðir
mín vonlausri baráttu við föður
minn. Loks virtist sem hún ætlaði
að sigra. Hún varð alvarlega veik,
og faðir minn var svo áhyggjufullur,
að hann lét að lokum undan fortöl-
um hennar. En þegar hún var orð-
in hraust aftur, sagðist faðir minn
ekki minnast þess að hann hefði
nokkurntíma lofað þessu, og hún
hefði líklega misskilið hann í veik-
indaórunum.
Móðir mín sagðist ekki trúa því,
að hann ætlaði að ganga á bak há-
tíðlegu loforði, eins og hún kallaði
það. En faðir minn var óbifanlegur.
í kauphöllinni stóðu orð föður míns
auðvitað eins og stafur á bók, en
það var í raunheimi fjármálanna.
Þetta skírnarmál var hins vegar
meiningarlaUs þvættingur.
Að lokum lét faðir minn undan
þrábeiðni móður minnar og athug-
aði málavöxtu, eins vandlega og það
væri fjárhagsáætlun. Hann spurði,
hvað maður þyrfti að vökna mikið.
Og hvaða langlokuþvætting maður
jnrði að sitja undir. Hann sagði, áð
ef það væri ekki of margbrotið,
skyldi hann íhuga málið, til þess
að gera hana ánægða.
Honum brá, þegar hann heyrði,