Úrval - 01.07.1972, Síða 25

í KVENNABÚRI OLÍUFURSTANS
23
hægindastól úr ljónsskinni. Akfeitur
llkami hans var vafinn hvitum vafn-
ingum. Efst á búknum var andlit,
sem olli mér flökrun. Fitupokar frá
augum niður til höku. Augun voru
dauf, nærri dauð.
„Svo þannig lítur fursti út. Fursti,
sem enn á tuttugustu öldinni keypti
konur af öllum litarhætti og hélt þeim I
gullnu búri, svo að hann gæti notið
þeirra og misnotað þær, hvenær sem
hann óskaði,” hugsaði ég.
Þjónninn benti mér að setjast á
skemil fyrir framan furstann. Ég
gerði það og horfði allan tlmann I augu
kjötfjallsins. Það var eins og ekki væri
unnt að líta undan þessum augum.
Hvorugur okkar sagði neitt. Við
sátum um stund og störðum hvor á
annan, og annar þjónn kom með
heföbundið kaffi. Við drukkum I þögn.
Bollinn var fylltur að nýju, og enn
drukkum við og slðan rétti ég fram
bollann og skók undirskálina. Á þann
hátt láta menn I ljós, að þeir vilji ekki
meira. Hann skók einnig slna undir-
skál, og þjónninn hvarf með bolla
og könnu.
KEYPT EÐA SELD?
Langa stund sátum við þegjandi.
Síðan hreyfði hann varirnar, en orð
heyrðust engin. „Furstanum leyfist
ekki að tala sem venjulégur dauðlegur
maður,” sagði svertinginn, „en hann
skilur hvert orð, sem þér mælið.”
Svertinginn hvarf, en skömmu slðar
kom hann aftur með skál með döðlum.
Ég át nokkrar. Ég hafði hvorki
bragðaö vott né þurrt, siðan við lent-
um.
Furstinn snerti ekki við matnum.
Hann sat einungis og starði á mig.
Hann bærði varirnar, en sem fyrr
heyrðust ekki orð.
Svertinginn horfði meö athygli á
húsbónda sinn. Hann las orðin af
vörum hans. „Furstinn segir, að þér
séuð mjög velkominn I höll hans, og
hann segist einnig vera samþykkur
skilmálunum.”
Hvaö á hann við? Hvaða skilmála er
um að ræða? Hvaða verði haföi
Mourad greitt okkar? Hafði hann selt
okkur?
„Gætuð þér spurt furstann, um
hvaða skilmála hann sé að tala?”
Svertinginn horfði nánast með ótta á
varir hins þögla manns. „Húsbóndinn
skilur áhyggjur yðar,” sagði hann svo.
„Hann mun ganga frá þvi, sem
nauðsynlegt er við vin yðar Mourad.
Húsbóndinn óskar yður góðrar
nætur”
Með erfiðismunum stóð fllsbúkurinn
upp. Fæturnir titruðu undir honum, og
svertinginn þaut til og greip i olnboga
hans og leiddi hann burt. Annar þjónn
kom inn og fylgdi mér aftur til her-
bergisins.
ÓTTINN.
Ég lá lengi og velti fyrir mér vanda-
málunum, og undir dögun sofnaði ég.
Ég svaf ekki vel.
Ég vaknaði, er þjónn stóð viö rúmið
með morgunverð. Ég bað hann að láta
matinn á borðið, og er hann var farinn,
reis ég á fætur og þvoði mér og
klæddist. Ég var I þann veg að setjast
viö morgunverðarborðið, er dyrnar
opnuðust aftur.
Það var Anouk. Hún var föl, og nú
virtist hún skyndilega vera svo lltil og
veikbyggð. Hún breiddi út faðminn og
fleygöi sér I fang mér. Hún grét.
Nokkrum minútum síðar, er við
sátum við borðið, sagði hún frá þvl,
sem hafði komið fyrir hana um nótt-
ina. „Eftir að gamla konan hafði
skilið okkur sundur, leiddi hún mig inn
I herbergi. Þar beið ég I meira en