Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 54

52
tJRVAL
dau&ann. Hún greip dauðahaldi eftir
huggun og hjálp. Það er hjátrú, að
köttur dvelji aldrei lengi á heimili
dauðvona manneskju, og þvf fékk Lyn
sér kött og kallaði hann Tinker.
Kötturinn varð tafarlaust mjög
hændur að fjölskyldunni. Einhver
sagði henni, að gulrætur hefðu dular-
fullar lækningamátt. Og hún hámaði i
sig heil ósköp af þeim. Tom fór með
hana til andalækns, sem seldi þeim
poka með jurtum, sem neyta skyldi
með mjólk, og þá mundi gerast
kraftaverk innan tveggja daga. Og
svo þegar ekkert kraftaverk gerðist,
hætti Lyn aö boröa þessar bragðvondu
jurtir og hló sjálf að trúgirni sinni.
I ágúst heimsótti hún ungan
lögfræðing. Hún ræddi við hann um
skriftir sinar og möguleikann á því, að
hún gæti haft eitthvað fé upp úr þvi,
sem yröi svo siðar hægt að nota til þess
aö standa straum af uppeldi Jennýar.
En þó að Lyn reyndi aö semja og vinna
og gegna skyldustörfum sinum sem
eiginkona og móðir, var sjúkdómurinn
nú að ræna hana öllum kröftum, öllu
þreki og allri viljafestu. Lungnaæxlið
óx nú og þrýsti á rifin og kom í veg
fyrir að arinað lungað gæti þanizt
alveg út. Hún byrjaði að taka inn
tilraunalyf gegn krabbameini, en þaö
reyndist gagnslaust, hvað hana snerti.
Reiðin gegn þessu öllu saman ólgaði
innra með henni.
Jenny er falleg, litil stúika, sem
þarfnast þess að eiga móður og föður,
sem elska hana. Hvers vegna get ég
ekki haldiðáfram að verða henni þessi
móðir? Ég þjáist, fjandinn hafi það.
ÉG ÞJAIST. Lotið mér að hafa barnið
mitt, þið andstyggilegu sjúkdómar,
þið þjófar lifsins. Hvers vegna?
Hvers vegna? Hvers vegna? Hvað
gengur að þér, Guð? Þú ert einhvers
konar fáviti, Guð, að gera annað eins
og þetta. Hvað græðirðu á þvi? Jenny
heyrir mig gráta og vill fá að vita,
hvað er að. Ó, Guð, hvers vegna þarf
þetta að vera svona? Ég skil það bara
alls ekki.
Stundum gagnrýndi hún Tom fyrir
hár hans og klæðaburð. Hún varð stutt
I spuna og örg, þegar hann spurði hana
hvað eftir annað: „Lyn, get ég náð i
eitthvað handa þér? Vantar þig eitt-
hvað?” Nú tók hún mildar verkja-
töflur, en þær nægðu ekki. Tom fór að
gráta, af þvi að hann gat ekki linað
þjáningar hennar, og Lyn faðmaði
hann að sér og reyndi að hugga hann.
Og siðan grét hún með honum.
Stundum skoðaði hún andlit sitt I
speglinum. Eitt sinn haföi það veriö
mjúkt og ávalt. Nú var þaö fölt og
tekiö, kinnfiskasogið og beinabert.
Hún eyddi heilu dögunum i hæginda-
stól, þegar hana kenndi mikiö til i
brjóstholinu og hún átti erfitt með að
anda. Þá horfði hún á sjónvarp og
kúrði undir teppi.
Hún fór að hugsa um bernsku sina,
þegar hún mjólkaði kýrnar, lá i for-
sælunni undir uppáhaldsheygaltanum
sinum, eða tindi ber á sumrin. Hún
minntist þegar komið var að henni á
bak við hlöðuna, þar sem hún var að
reykja vindlinga. Móðir hennar lét
hana reykja alla vindlingana og sagði
svo: ,,Nú skaltu lesa bibliuna I heila
klukkustund.”
Hún minntist þess, hversu mjög hún
naut þess hluta refsingarinnar að vera
látin lesa i bibliunni. Hún bað Sheilu
nú að kaupa handa ser bibliu, „sko, I
leðurbandi og með rennilás. Mig
langar bara til þess að hafa bibliu
einhvers staðar nálægt mér.”
Sistækkandi æxlið I brjóstholi
hennar rændi hana allri orku, svo að
hún varö næstum hjálparvana. Nú var
það orðið of sárt fyrir hana að halda á
I