Úrval - 01.07.1972, Síða 146

144
ÚRVAL
dyngjan meö þeim hlutum, sem
geyma skyldi, varö sifellt stærri og
stærri,ensúmeðhlutunum, sem kasta
skyldi, sást varla.
„Þetta er hlægilegt,” sagði ég yfir
hópinn, ef ske kynni, að einhver þeirra
hlustaði á orö mln. „Hvers vegna
ættum við aö geyma hluti, sem við
höfum ekki notaö árum saman? Hvað
um þennan samanvöðlaöa vöndul af
jólatrésskrautræmum? Nú, eða hvað
um þennan pappirspoka, sem á
stendur: „Ovissir, ryðgaöir lyklar? ”
Svo fór ég aö skoða kassa, sem konan
mln hafði hent I geymsludyngjuna, og
komst þá að þvi, að hann haföi ekkert
að geyma nema rakt, innibyrgt
kjallaraloft. „Evie” hrópaöi ég,
„þessi kassi er alveg tómur!”
„Nú, auðvitað, maður. Það er nú
einmitt þess vegna, sem ég vil geyma
hann.” Hún rétti mér tvo aðra kassa,
sem voru svolltið stærri. „Þaö er ekki
neitt að þessum kössum, elskan. Sko,
ég hef bara ekki rekizt á réttu hlutina
enn þá til þess aö geyma I þeim.”
Ég svaraði engu en hélt áfram bogri
mlnu fýldur á svip. Ég virti Julie fyrir
mér, sem var að taka handleggjalausa
brúöudruslu úr „kastdyngjunni” og
setja hana I „geymsludyngjuna”. Mér
brá ónotalega, er ég gerði mér grein
fyrir þvl, að litlu stúlkurnar mlnar
voru þegar orðnar fórnardýr söfn-
unareðlis konunnar. Það virtist sem
hver hlutur, sem var annaðhvort brot-
inn eða skemmdur og úr sér genginn,
væri nú skyndilega orðinn að svo dýr-
mætri eign, að það væri ógerlegt að
losa sig við hann. Ég tók upp kassa,
sem var alveg að detta i sundur, og
blés rykinu af miðanum, sem á var
letrað með rithendi móður Evie: „Of
stór belti til að ná utan um”. Ég las
þetta upphátt. Svo sneri ég mér að
konunni minni og spurði af óblandinni
forvitni: „Hvaö heldurðu, aö þetta
þýði, Evie?”
Hún leit hvasst á mig, eins og ég
væri að reyna að hefja rifrildi: „Ég
býst við, aö það þýöi nákvæmlega þaö,
sem orðin segja.”
Nú var of seint fyrir mig að hörfa
undan. „En hvaöer það, sem þau eru
of stór til að ná utan um?”
„Utan um fólk, hvað annað?
Heyrðu, elskan, svei mér þá, þú reynlr
jafnvel ekki að sýna svolitinn sam-
vinnuvilja.”
„Ég er einmitt að reyna það af öllum
llfs og sálar kröftum,” sagöi ég. „En
hvers vegna ættum viö að geyma belti,
þegar við vitum jafnvel ekki, á hverja
þau voru of stór? Kannske á hann afa
þinn? Eða þá hann Buffalo Bill?”
Svar Evie var gegnsósa I kvenlegri
rökvlsi: „Hvemig mundi þér finnast,
ef einhver kastaði beltum, sem væru of
stór fyrir þig?”
Ég neytti ýtrustu krafta minna til
þess að þegja viö spurningu þessari.
Ég sagði við sjálfan mig, að það væri
göfugmannlegra að þola þessar
stungur en að grlpa til vopna og
splundra þannig hjónabandi okkar.
Augsýnilega gengi mér ekkert við að
hreinsa til I kjallaranum, fyrr en ég
væri orðinn þar einn og gæti beitt hinu
kalda raunsæi mlns karlmannlega
hugar við lausn vandamálsins.
Loks fékk ég tækifæri til þess að
gera eitthvað raunhæft I málinu, þegar
Evie fór upp rétt fyrir hádegismatinn
með ungu dæturnar sinar á hælunum.
Ég varð eftir i kjallaranum alveg á-
kveðinn I aö hreinsa I fiyti til I stórri,
ræfilslegri ferðakistu og kasta mest-
öllu, sem þar væri að finna. En ég var
alveg nýbyrjaður á þessu verkefni,
þegar ég dró þaöan upp gamla knatt-
spyrnubolinn minn.
Fyrst skotraði ég augunum upp eftir