Ný sumargjöf - 01.01.1865, Side 13

13
eg inundi með fara, ef að hún gjOrði mjer einhvern grikk.
Vér frændur erum engin góðmenni; og þó að eg sé
einheutur, get eg enn komið mínu fram. — En segðu
Tamangó, að hann skuli hafa hægt um sig, og ekki hræða
Ayché, ella muni svipa mín koma svo við bak hans, sem
nú er kolsvart, að það verði rautt sem blóð.“
Að svo mæltu gekk Ledoux til herbergis síns. Hann
kallaði til sín Ayché, og ætlaði að hugga hana. Hún grét
ávallt og vildi ekki huggast láta; leitaði þá Ledoux allra
bragða; því að ýmist kjassaði hann liana, eða barði. Og
er það kom fyrir ekki, gekk hann á þiljur upp, og var i
illu skapi. Lét hanu það niður koma á skipverjum.
þegar nótt var komin og skipverjar sofnaðir, heyrðu
varðmenn, að sungið var á neðri þiljunum. Röddin var
dimm, hátiðleg og dapurleg. því næst hevrðu þeir konu
æpa mjög hátl. þegar á eptir heyrðu þeir hvar Ledoux
fór, bölvandi og ragnandi; síðan beyrðu þeir lengi
smellina af svipu hans. Síðan varð allt kyrt. Daginn
eptir kom Tamaugó á þiljur upp; var hanu þá mjög illa
leikinn, blár og blóðrisa, en eins var hann einbeittur og
drembilegur að sjá, sem áður.
Ayché sat hjá Ledoux á pallinum. Óðar en hún sá
Tamangó, stökk hún upp og hljóp til hans; hún fleygði
sér fyrir fætur honum og sagði kjökrandi: „Eyrirgefðu
mér, Tamangó! fyrirgefðu mér.“ Taraangó horfði á
hana um hrið; síðan sagði hann svo lágt, að enginn heyrði,
nema hún: „þjöl!“ Hann sneri sér frá henni, og lagðist
niður. Ledoux ávítaði Ayché harðlega, og gaf henni
nokkra snoppunga; hann bannaði henni að tala nokkurt