Ný sumargjöf - 01.01.1865, Page 31

31
„Hvað gengnr að þér, Markús minrr? f>ú mált borða
eins og þú vilt af fleskstykkinn þarna; það endist ekki lengi
hvort sem er; það er lil einkis, að þú sért að vola afþvi.
það er góður bili. jþig langar víst til, að við fengjum
aptur annað eins.“
„Ójá!“ svaraði Markús í einhverju hugsunarleysi.
Undireins og Markús sleppti orðinu, lá stói't og feitt
stykki af nýsoðnu fleski á diski hans. ðiú var eins og
Markús vaknaði afdraumi. Hann varð fokreiður við konu
sína, og mælli:
„Metla! Mella! niikið slys hefir þér viljað til. Eg
vildi þú værir horfln langt L burt með þessa heimskulegu
ósk.“
Oðar en Markús hafði þetta mælt, hvarf Metta; hún
hvarf jafn skjótl og fleskið kom. „Metla! Metta!“ mælli
Markús, og neri saman böndunum, en eigi kom Metta:
„þetta er þá önnur óskin, og er hún enn verri, en hin
fyrri. En nú skal eg belur hugsa mig um; þriðja óskin
skal verða betri.“
Markús var nú svo hugsjúkur, að hann fékk einkis
neytt. Hann bar matinn burt af borðinu, og ráfaði úr einu
horni í annað, og vissi eigi, hvað hann átti að gjöra af
sér. Hann var aleinn og enginn hjá honum, sem gæti
hughreyst hann. Hann saknaði Mettu, og vildi feginn, að
hún væri komin aptur. Loksins sagði hann við sjáifan
sig: „Eg vildi hún Metta mín væri aptur horfin til mín,“
og í sama veifangi var Metta komin til hans.
Nú varð Markús hreint hamslaus, og mælti:
„Utséð er um það! þelta er þriðja óskin.“
„Um hvað er útséð'?“ mælti Metta.