Ný sumargjöf - 01.01.1865, Síða 35

35
,.Jú, að vísu, en það er svo undir kornið, að þú liefir
svikið það lit úr mér ineð ógnunum, og er því með öilu
ógilt,“ mælti skraddarinn og lók nú að verða djarfari.
„Eg hef ekki orðið hót ríkari við óskirnar; þú liefir lælt
mig til að óska svo heimskulega, af því þú ert þess ekki
um kominn, að binda enda á loforð þitt.“
Kölska sárnuðu þessi skapraunarorð, og mælti:
„Erlu svo djarfur, þrællinn þinn! að segja, eg sé þess
ekki uin kominn, að veita þér hvað sem vera skal. Eg
skal sýna þér svarl á hvítu; þú mátt óska þér eina óskina
lil, áður en eg tek þig með mér, og þú skalt sjá, að hvers
sem þú óskar, þá gel eg veitt þér það.“
„Eg óska þá,“ mælti skraddarinu eins fljólt og liann
gat, „að þú farir á bak gráskjólta klárnum, sem þarna
stendur, og rlðir honum heim lil þín, til Vítis. Hlevptu
allt hvað af tekur, og komdu aldrei optar hingað, til
þess að ofsækja inig, eða einhvern annan aumingjann í
þessu hygðarlagi.“
Kölski öskraði ógurlega, en hljóp þegar brolt, og
var í eirini svipun kominn á bak gráskjólta klárhum.
Skraddarinn hljóp út I d^rnar, og sá á eplir kölska, þar
sem hann þaut brolt eins ogelding; svo skjótt bar kölska
yfir. Skraddarinn hljóp síðan inn I eldhús til konu
smnar, og sagði henni tíðindin, en hún varð glaðari, en
frá verði sagt. þau Markús og Metta lifðu vel og lengi
til hárra ellidaga, en ekki varð þeim barna anðið; þau
lélu eplir sig laglegt bú, og erfðu ættmenn þeirra það.
Einn þeirra fékk húsið og bjó í því; það var ölsalí. Hann
lét mála á spjald yfir dyrunum kölska, þar sem hann
hleypti broll á gráskjótta klárnum.
----------- 3*