Ný sumargjöf - 01.01.1865, Síða 47

47
LJÓNAVEIÐIN.
(eptir Alex. Dumas).
Eg kom heim til raín og slóð á öndinni. Eg álti að
borða hjá honum Porcher vin míuum; hann er sá af
Parísarmönnum, semgjörl hefir mér mestan og flestan greiða,
og þykir honum eg launi sérað fullu, ef eg kem til hans
klukkan 5 eptir miðdegi og segi: „Porcher! eg ætla að
borða hjá þér í dag. Frú Porcher! lofið þér mér að kyssa
á fallegu hendurnar yðar.“
En þenna dag álti að vera mikið gildi í minningu
þess, að nýr sjónarleikur eptir son minn hafði verið leikinn
og hlotið mikið lof og ljómandi orðstír.
Eg sat hjá Roger de Beauvoir, sem er gáfumaður
mikill og talandi skáld ; kvennfólkið stóð upp frá borðutn;
karlmennirnir tóku sér vindla og kveyktu í þeim.
Eg fór að hugsa mér eitthvert undanbragð, til að komast
burt úr tóbakssvælunni, sem er mér svo hvumleið, en í
því var dyrunum lokið upp, og kom þjónn minn inn, og
sagði: „þeir eru heima hjá yður og hafa beðið í hálfan
klukkutíma.“
Eg þreif hatt minn, tók í hendi Rogers, faðmaði
Alexander son minn og gekk á burt.
„Hverjir eru það, sem bíða föður yðar þar heima?“
spurði einn af gestunum.
„það er,“ svaraði Alexander, „hann Gérard, hinn
orðlagði Ijónaveiðari, og arabiskur maður Amída að nafni,
sein honum fylgir.
Eg lokaði eptir mér dyrunum og heyrði ekki meira
af viðurtali þeirra. Drykklangri stundu síðar var eg