Ný sumargjöf - 01.01.1865, Qupperneq 54

54
eg verið að leila að hvata Ijóninu, en hvergi fundið. Eg
sat í Ijaldi mínu hjá átta eða líu arabiskuni rnönnum og
var að tala við þá.“
„Um hvað ?“
„Um Ijón. þegar fara skal á Ijónaveiðar, þá er ekki
um annað talað en Ijón. Gamall maður arabiskur var að
segja oss sögu nokkra frá gömlum tíðum, en þá heyrðum
vér ljóns öskur, svo ógurlegt, að oss reis öllum hugur
við. Spratt eg þá upp og tók aðra kúlubissuna mína, en
Amída tók hina. Hlupum við síðan þangað í áttina sem
öskrið heyrðist. það var hérumbil hálfa mílu í burtu.
Við heyrðum þrjú öskur; þá þagnaði Ijónið, en svo mikið
höfðum við heyrt að við vissum hvar leita skyldi.
þegar við höfðum gengið svo sem fjórðung mílu, þá
heyrðum við óp og kall til Araba og hundgá mikla.
Tókum vér þá að greikka sporið, og rákumst fram á flokk
vopnaðra manna; höfðu þeir allskonar hunda með sér og
leiddu þá í tengslum. Ljó ið hafði brotizt inn í kví og
rænt þaðan sauðkind. það hafði aflað sér til dagverðar,
og þessvegna var það svo þögull.
Nú hentaði ekki að ráðast að ljóninu, því Ijónum er
illa við, að þeim sé glapinn matfriður. Eg léði Aröbum til
að rekja sporin, sem ætíð er hægðarleikur, þegar Ijónið hefir
rænt sauðkind; gekk eg nú aptur til Ijalds míns“ — —
Uin leið og Gérard mælli þessi síðnstu orð, þá horfði
hann til mín, einsog hann byggist við að eg gripi fram í.
— En mér var ekki ókunnugra en honum um orsakirnar
til þess, að hægt er að hafa upp Ijón, þegar það hefir
rænt sauðkind.