Ný sumargjöf - 01.01.1865, Side 61

61
við mér vinstri síðunni, niiðaði létl undir bóginn og
hleypti af.
Ljónið féll á kné og grenjaði hátt af sársaukanum,
snerist síðan við einsog það ætlaði að bíta sig í sárið, en
datt þó ekki. í sama velfangi skaul eg næsta skot. Taldi
eg það víst, að eg mundi hafa hitt, og fleygði bissunni frá
mér og tók aðra, sein lá hjá mér hlaðin. Brá eg henni
um öxl mér og snerist við Ijóninu, en þá var það horflð.
Hélt eg kyrru fyrir, því eg var hræddur um að ljónið
kynni að koma mér að óvörum; iitaðist eg um í allar
áltir. Eg heyrði Ijónið öskra; það var farið ofan í gjána.
það öskraði I annað og þriðja sinu og leitaði alltaf lengra
og lengra undan, en þó ekki nema fel fyrir fet, unz það
komst l vígi sitt. Eg heyrði til þess nokkrar mínútur
ennþá, eða aðeins uokkrar sekúndur, því þegar svo á
stendur, er annað hægra en að mæla limann nákvæmlega.
þegar eg ekki heyrði framar lil Ijónsins, gekk eg
þangað sem það hafði verið, þegar eg skatit á það. —
Geitin var fallin til jarðar, nötrandi af hræðslu, og teygðist
sundur og saman einsog í andarslitrunum. Eg sá að eg
bafði liitt með báðum kúlum míiium, og liöfðu þær gengið
þvers í gegnum. Fjórar blóðljarnir voru þar á jörðinni,
tvær á hvern veg.
Allir veiðimenn vita að dýrið getur gengið lengra,
þegar skotið hefir flogið í gegnum það, en þegar skeytið
situr fast I líkama þess, svo þvi blæðir að innan. Rakti
eg nú feril Ijónsms, og var það auðvelt, því allur vegurinn
var blóði drifinn, og greinaruar brotnar og dreyrugar á
trjánuin, sem það liafði gengið framhjá.
Nú var Ijónið komið i vígi sitt, einsog eg álti von á;