Ný sumargjöf - 01.01.1865, Blaðsíða 63

63
þó eg yrði eplir, þá réði eg það af að fylgjastmeð þeim.
Eglilóð aplur kúlubissu mína, er Devismes liefir smíðað;
hana aellaði eg sjálfum mér, því hún er bezla vopn, og hef
eg unmð með henni þreltán Ijón, en þeim Amlda og Ben-
Sarah fékk eg Ivær af hinum öðrum bissum. Héldum við
nú inn í skóginn til að leita Ijónsins. þetta var um dag-
setur. Skógurinn var svo þéttur og samtlæktur, að vér
urðum nærfelt að skríða áfram. Amída og Ben-Sarah
gengu næstir mér og hinir á eptir. Koinunist við svo sem
firamtíu faðma áfram með mestu hörkubrögðum, og vorum
að því nærri fjórðung stundar. Var þá rétt að kalla
nállað, og leið skammt um, að vér misstum sjónar á sporunum.
Svo sem tólf fetum fram undan oss var Ijósskíma dálílil,
og þangað gengum vér; reyndum vér að komast aptur á
rekspölinn, en í þeim svifum hleyptist af einni bissunni,
annaðhvort af tilviljun eða vangá. í sama vetfangi heyrðum
vér ofboðslegt öskur, og vissum ekki fyrri til en Ijónið
sendist inn á meðal okkar, einsog það væri lallið af
himnum ofan. I þann svipinn var sem vér allir yrðurn
höggdofa af hræðslu. Öllum bissunum var hleypl af í
sömu svipan nema mínni, og var það mesta guðs mildi, að
vér eigi drápum hver annan. — Ekki er að þvi aðspyrja:
engin kúla hitti Ijónið. En það er af mér að segja, að
þegar eggatséð frá mér fyrir púðurblossunum og reykuum,
þá voru Arabarnir allir í kringum mig nema Ben-Sarah.
Samstundis heyrði eg hræðilegt angistarvein svo sem
fiinmtán fet i burtu, og rann eg á hljóðið, en bæði var
orðið dimmt og reykurinn svo þykkur, að eg hvorki sá
ljónið né manninn fyr en eg var rétt koininn að þeim.
þai> var einhver hin hryllilegasta sjón. Maðurinn lá undir