Fylkir - 01.05.1920, Qupperneq 9

9
®nginn sori verður eftir. En til að finna lagið, sem hann kom
Ur> þyrftu 2 eða 3 að vera saman og leita ef til vill nokkra daga.
Að því búnu fór eg vestur í Hörgárdalinn til að kynna mér
jarðtegundir og steina þar ögn betur. Óþarfi að segja, að Hörg-
dælir'tóku mér engu síður en Öxndælir, þótt allir væru þeir þá
e>nnig við heyannir bundnir.
Steintegundir þar vestra eru, eins og í Öxnadainum, mest blá-
§rýti og hraungrýti, lítið af feitum leir, en rauður og blár leir
a[ar fínn finst þó í gili upp af bænum Barká. Frá bænum Myrká
fékk eg Ijómandi fallegt sýnishorn af kalksteini, samskonar eins
°g frá Hrauni, og mér var sagt, að samskonar steinn fyndist í
^inhamarslandi, sem er næstum gagnvart Hrauni í Öxnadal. En
eg hafði ekki tíma til að fara þangað í það sinn. Eg hafði nefni-
,ega ásett mér, að skóða steintegundirnar við Tjörnesnámurnar
^á þegar, áður vetur gengi í garð.
Að þessu loknu fór eg tafarlaust austur á Tjörnes til að sjá
nárnurnar þar og athuga- betur steintegundir þær, sem eg hafði
fengið þaðan, einkum hvítgráa sandsteininn frá Hringversnám-
Unni og dökkgráa sandsteininn frá landssjóðsnámunni. Óþarfi að
geta þess, að hvar sem eg kom á leiðinni þangað, var mér sýnd
^akasta greiðvikni og velvild. þingeyingar eru engir eftirbátar
Oxndælinga eða Hörgdælinga í gestrisni, og allir vita, að þeir
e,‘n yfirleitt framúrskarandi dugnaðarmenn.
Það vildi oftar en eitt skifti til, að bændur, sem sáu mig ríða
flam hjá bæ sínum, gengu í veg fyrir mig og buðu mér, jafn-
Vel þvinguðu mig, að koma heim til sín og þiggja kaffi eða aðr-
ar góðgerðir, og á meðan ræddu þeir við mig um alla heima
°g geima. Um þetta leyti ársins eru mestu heyannir afstaðnar
°g bændur höfðu gnægtir af öllu til lífsviðurhalds, en landið
fjómaði i allri sinni haustfegurð. Purpuralitir og grænir skógar,
fró smávaxnir, klæða Ljósavatnsskarð og vesturhlíðar Bárðardals-
’ns hingað og þangað, einkum Fellið út með fljótinu.
Merkisbóndinn Egill á Laxamýri lét söðla hest sinn og reið
nieð mér út að Húsavik. Par útvegaði hann mér ágætan mann