Óðinn - 01.01.1936, Síða 5

Ó Ð I N N
5
Einar Helgason
garðyrkjustjóri.
I.
Mig langaði til þess, ef lifði jeg þig,
að ljóða þjer minningar-kvæði. —
En nú finst mjer helkuldi næða’ um mig
svo napurt, — og hjarta mitt blæði. —
Jeg sakna þín, vinur, af samferðarleið,
því sýnast mjer dagarnir taldir. —
En aftur samt lifum við æskunnar skeið,
þó enn sjeu vegirnir faldir.
Svo heilráður ávalt, þú vildir mjer vel,
og varnaðir heimsins frá táli.
Og dygðug var sál þín, með drenglyndisþel,
en djarft beittir sannleikans máli. —
Og djörf var þín ásján, og hugurinn hreinn,
með höfðingja-svipinn um brána. —
En jafnan varst þjettur sem jarðfastur steinn,
og jafnan barst hreinan þinn fána.
Þitt líf var að yrkja hjer blómanna beð,
og búa sem fegurstan garðinn;
svo umhyggjuríkur, með glaðværðargeð,
það gæfi sem langmestan arðinn;
því sál þín var auðug í eðlinu gjörð,
hún elskaði fegurð og listir. —
Það virðist, sem enn ríki á okkar jörð,
að afbragðsmenn deyi þar fyrstir.
Alt fellur að síðustu dauðlegum dóm,
en dýrðarheims vonirnar glóa. —
Nú ræktar þú upphimins eilífðar blóm
í ódáins lundinum frjóa. —
I víngarði Drottins um víðlendisgeim
er verk fyrir garðyrkjumanninn,
þegar frá jarðríki hann kemur heim
í hásala fegurðar-ranninn.
Þú rósanna vinur og blómanna barn,
sem búinn ert heiminn að kveðja
og skilinn við jarðlífsins hrjóstruga hjarn,
á himnum nú englar þig gleðja. —
Því gleðinni unnir þú, göfgi og trú,
og gekst alt af veginn þinn beina. —
Og sá, sem að eitt sinn sjer bygði þá brú,
ei brotnar nje fellur um steina.
Jens Sæmundsson.
II.
Hreinn í lundu’ og lipurmenni,
en lýsti trygð úr svip og augum.
Brosið milda’ og birta á enni
bræddi kulda’ í mæddum taugum.
Höndin prúða’, er hlúði’ að blómi
og herfði fagran reit úr móum,
hnigin er, en helgur ljómi
hvílir yfir verkum frjóum.
Brönugras og blóm á engi
og birkirunnar daprir standa,
alþjóðatímarit og handbækur á þessu sviði. Síðasta
rit sitt, sem er á frönsku og heitir »La Lepra«, sendi
hann mjer fáum mánuðum, áður en hann dó. Það er
yfirlit yfir sögu holdsveikinnar, rannsóknir á henni og
um meðferð hennar, stutt, skýrt og þrungið af alhliða
þekkingu á málinu og reynsluþekkingu heillar æfi.
Sæmundur var auk þess sjerfræðingur í húðsjúk-
dómum, sem margir sóttu til, og hjelt áliti sínu
óskertu, þó að ungir menn bættust í hópinn.
Að síðustu verð jeg að minnast á starf hans í
þágu sjúkratrygginganna og sjúkrasamlaganna. Hjá
þeim var hann starfsmaður frá því fyrsta og lengi
vel einn af þeim fáu, sem skildu hlutverk og köllun
læknisins í þjóðfjelagsmálum. Hann var þar á undan
samtíðarmönnum sínum. Hann hafði mikinn áhuga á
þeim málum og aðhyltist stefnu frjálslyndu flokkanna.
Hann var ágætur starfsbróðir og einn af fremstu
forgöngumönnum Læknafjelags Islands. Heilsu hafði
Sæmundur ágæta — reglulega hestaheilsu — þangað
til á síðustu árum, að henni fór hnignandi. Það hefur
eflaust hjálpað til að viðhalda hans góðu heilsu, að
hann fór fótgangandi á hverjum morgni inn á spítal-
ann — um 4 km veg — fram og aftur, í hvaða veðri,
sem var, áratug eftir áratug. Þetta var honum heilsu-
samlegur göngutúr.
Við fráfall próf. Sæmundar Bjarnhjeðinssonar hefur
læknastjettin mist einn sinn besta mann.
Próf. Sæmundur var kvæntur danskri hjúkrunar-
konu, Christophine Mikkeline, f. Jiirgensen. Hún var
yfirtijúkrunarkona við spítalann, en ljet af því starfi,
er hún giftist lækninum. Hún hefur uppalið og kent
íslensku hjúkrunarkonunum og komið á fjelagsstarfi
þeirrar stjettar. Hún lifir nú mann sinn ásamt einka-
dóttur þeirra, Gerðu. Hún er læknir í Kaupmanna-
,höfn«. Læknir.
(D