Óðinn - 01.01.1936, Qupperneq 10

10
Ó Ð I N N
Gullkálfurinn.
Þeir sundlögðu gullkálf í silfurfljót.
I sjónauka fram undan hrein og fögur
á svipinn var elfurin — silfurlögur,
er sólunni breiddi sig út á mót. —
Og kálfsi fór syndandi silfurveginn,
en sæmdirnar biðu’ ’ans hinu megin.
Þeir ætluðu honum hið æðsta gagn
og alið ’ann höfðu á seljarjóma,
og útlit hans virtist þeim vel til sóma,
það vitnaði’ um auðsins lifandi magn.
Og heiður þeim fanst þó í hneisuskyni,
að hann væri talinn af þessu kyni.
Þeir leiddu’ ’ann í kjölfarið löngum taumi,
þá leiðina ætluðu honum að þræða.
Um nýbreytni — tryggara taumhald að ræða —
þeir töldu’ ekki dælt fyrir silfurglaumi.
En nlummana kreistu þeir knáum greipum
og kraumaði froðan á öldusveipum.
Þeir litu’ á bolann sem brautryðjanda,
þó bátnum hann væri’ á eftir teymdur,
í vaxandi sjóði á sundi geymdur
alt silfrið hann mundi með gulli blanda.
Og kálfsi var framgjarn, hann buslaði' í bárum,
svo brimaði silfrið á gullnum hárum.
Um einstaklings þroskann þeir þurftu að sjá
og þess utan margföldun gullsins annast;
við einstaklings frelsið þá fýsti að kannast,
eins framt og að takmörkun þess að gá. —
Ef kálfurinn hygðist að klifra í bátinn,
án kvíða að horfa um öxl var mátinn.
Þeir sundlögðu gullkálf í silfurdjúp,
en sáu’ ekki fyrir, hvað mundi henda;
þeim fanst ekki neitt á þann bóginn benda,
að bölvunin væri’ undir silfurhjúp.
En fleytan að sjálfsögðu fljóta mundi,
svo fremi að kálfurinn væri á sundi.
Er boli sá land, vildi ’ann lenda í skyndi,
svo leiður orðinn að vera teymdur.
Hann vildi’ ekki framtímis verða geymdur
í varðhaldi, það var svo fjarri ’ans yndi.
Hann Iangaði’ að velja sjer lending sjálfur
án lóss, þó að hann væri bara kálfur.
Svo snarlega bátnum hann sneri við
og snögglega kipti svo fast í tauminn,
að útbyrðis niður þeir steyptust í strauminn,
sem stýrt höfðu beint út á þetta mið.
Og taumhaldið mistu þeir, traustið ekki,
en tuddann grunuðu þeir um hrekki.
Þeir óðu þar niður úr silfri í saur
og sundtök í kafi til einkis reyndu;
í hæðirnar upp sínum bænum beindu
þeir bestu, sem grynst voru sokknir í aur.
En enn þá var kálfurinn eina vonin,
sem ei var þó líklegt um týnda soninn.
Þeir áttu’ að eins gott af þeim gula skilið,
en goldið ’ann hafði þeim eldið kulda
— og þetta var alt, sem hann þóttist skulda.
Og þeim var nú augljóst, að tapað var spilið.
— Þeir höfðu þó verið til annars að ala ’ann -
og allir fórust, sem náðu’ ekki í halann.
Guttormur ]. Guttormsson.
áræði hans og karlmensku — er Ingólfur Arnarson
mikill. Það er vonandi, að það æðra vald, sem hann
þar studdist við og varð honum svo heilladrjúgt og
hefur fylgt bygð hans og bæ til þessa tíma, verði það
einnig framvegis.
]eg ætla svo að endingu að leyfa mjer að tilfæra
hjer tvö erindi eftir Grím Thomsen, sem skilaboð frá
Ingólfi Arnarsyni til Reykvíkinga og þjóðarinnar yfir-
leitt, hvernig hann Ieit á málin — og lítur enn:
„Reynt þaö hef jeg eldri og yngri,
ei þótt jeg í svipinn skildi,
að sínum bendir forsjón fingri
fyrðum, ef þeir hlýða vildi.
Margar gerir þrautir þyngri
þverúðin gegn drottins mildi;
varðhaldsenglar voru gefnir
í vöku mönnum bæði og svefni.
Af því flýtur auðnubrestur
öllum, sem ei trúa vilja,
ósýnilegur oss að gestur
innan vorra situr þilja;
þylur sá ei langan lestur,
en lætur sína meining skilja.
En — ef ekkert á oss bftur,
engill fer — og lánið þrýtur".