Óðinn - 01.01.1936, Síða 53

Ó Ð I N N
53
Ólafur Bjarni Jóhannesson.
Þessi æskuár Ólafs Jóhannes-
sonar, fram um fvítugsaldurinn,
skiftast milli námsins í Latínu-
skólanum á vetrum og verslunar-
starfsins heima í átthögunum á
sumrin. Það lftur svo út, sem
hugur hans hafi meira beinst að
verslunarstarfinu, og var hann þó
góður námsmaður og gekk vel
í skólanum, 03 meðal skóla-
bræðra sinna var hann mjög vin-
sæll, því að þeir mintust hans
jafnan á einn veg, sem eins hins
besta og skemtilegasta fjelaga í
þeirra hópi, að því er jeg hef
heyrt á þeim, sem kunnugastir
voru honum á þeim árum. — —
Kristinn O. Jóhannesson.
Haustið 1888 sigldi Ólafur til Kaupmannahafnar
og hugðist að lesa þar lyfjafræði, en atvikin höguðu
því svo, að hann hvarf heim til ættlands síns aftur,
að tæpu ári liðnu, og þá afhuga öllu sjernámi.
Stóð hann nú á tímamótum. Sterk straumhvörf
höfðu orðið í lífi hans. Hinar fyrri vonir sjálfs hans
og ættmenna hans, um embættis-frama, höfðu allar
dáið. Borgir æsku hugsjónanna hrunið í rústir. Ten-
ingunum er kastað. Skólaárin, með öllum sínum marg-
víslegu minningum, liggja að baki, en fram undan er
sú braut, sem að vísu var ekki ókunn, en að mestu
óráðin. Nú voru það enn verslunarstörfin, sem við
tóku. Og það má happ heita, að örlögin skipuðu hon-
um þar í röð, er hann síðar stóð til efsta æfidags,
enda þótt jeg sje þess fullviss, að sæti Ólafs Jó-
hannessonar hefði verið vel skipað, hvar sem hann
hefði verið settur á bekk í lífinu. — Hæfileikar hans
voru slíkir, að hann var hvergi meðalmaður.
II.
Eftir heimkomuna frá Höfn fór Ólafur til foreldra
sinna, heim að Sveinseyri, og dvaldi þar árlangt. En
hann fann þar ekki viðnám krafta sinna, og leitaði
sjer atvinnu að heiman, í átthögunum vestra. Reynd-
ist það þó árangurslaust í fyrstu. Skrifaði hann þá
hinum fyrra húsbónda sínum, Sigurði kaupm. Bach-
mann á Vatneyri, er áður hafði reynst honum best,
og fjekk hann um hæl svarbrjef þess efnis, að vinna
stæði honum til boða, og skyldi hann koma, heldur
fyr en seinna. Fór hann þá sem fastamaður til Sig-
urðar Ðachmanns. Var það árið 1890. Frá þeirri stund
til hinsta æfidags vann Ólafur að heill og viðgangi
Vatneyrar á öllum sviðum, enda ber nú staðurinn
merki handa hans og anda, og mun gera það um
næstu ókomin ár.
Það var ærið verkefni að vinna á Vatneyri fyrir
mann, jafnáhugasaman og kraftmikinn sem Ólafur
var þá. Og hann taldi aldrei stundirnar, sem hann
vann, enda gerði hann aldrei kröfu til »að alheimta
daglaun að kvöldum*.
Þegar störfum var lokið að kvöldi, í versluninni,
var það all-oft venja hans, þegar veður leyfði, að róa
til fiskjar fram á fjörðinn, og var hann furðu aflasæll
í þeim ferðum, bæði á færið og byssuna, en byssu-
laus fór hann sjaldan á sjóinn. Hann var skotmaður
hinn fimasti, bæði á sjó og landi, enda lipurmenni
hið mesta. Lá hann úti fyrir tófum, að vetrarlagi, um
all-mörg ár, með góðum árangri. Ekki var kaupið hátt,
sem hann hafði fyrstu árin. En það var sem blessun
hvíldi yfir störfum hans og einnig því fje, sem hann
vann sjer inn.
Þótt Ólafur væri gleðimaður mikill og í æsku
ærslafenginn í meira lagi, var jafnan hin fylsta reglu-
semi á öllu því, er að versluninni !aut, og hann átti
að sjá um. Kom það sjer vel síðar, er hann varð »factor«
við þá sömu verslun, og enn seinna eigandi hennar.
Árið 1896, í ágústmánuði, seldi Sigurður Bach-
mann Pjetri J. Thorsteinsson og Guðm. Thorsteinsson,
á Bíldudal, verslun sína á Vatneyri. Varð þá Ólafur
verslunarstjóri hjá hinum nýju eigendum verslunar-
innar, og gegndi því starfi þau 10 ár, sem þeir áttu
verslunina.