Óðinn - 01.01.1936, Síða 57

Ó Ð I N N
57
Ættjarðarsöngur.
Menn kenna vora ey við ís.
— En eldi mögnuð hátt hún rís
úr hafsins djúpi voldug, væn,
á vetrum hvít, á sumrin græn.
Við skulum syngja henni hrós
um hennar vetra norðurljós,
og vorsins björtu, bláu tjöld,
og blíð og fögur sumarkvöld.
Og hennar fríðu fjarða svið,
og fossa söng og lækja nið,
og háan, víðan heiða sal,
og hýran hvamm í mörgum dal.
Og grösug engi’ og grænan völl,
og gnípum skreyttu, háu fjöll.
Þar uppi sindrar sól á ís;
í sveitum niðri hverinn gýs.
Og eyjar byggir æður mörg.
A ystu nesjum fuglabjörg
úr legi rísa’ af lífi kvik,
með ljettra vængja fjaðra blik,
Og alt í kring við augum hlær
hinn auðgi, víði, bjarti sær.
Við elskum fjöll þín, fjörð og sand
og foss og dalagrund, vort land.
Þ. O.
V.
Framanritaðar línur eru að eins sundurlaust hrafl
um hið helsta úr lífi og starfi þess mæta manns, sem
þær eru helgaðar. ]eg hef stiklað á stærstu steinun-
um eingöngu. Störf þau, er Ólafur vann í þarfir hins
opinbera, hef jeg engin nefnt. En eins og að líkum
Iætur, þá komst slíkur hæfileikamaður, sem Ólafur var,
ekki undan því að gegna mörgum ábyrgðarstörfum
í hrepps- og sýslufjelagi sínu. Gegndi hann um mörg
ár opinberum störfum í Patrekshreppi, og var á þeim
störfum hans, sem öðrum, sama snildarbragðið.
Fyrir störf sín og framtak, í þarfir lands og þjóðar,
var hann sæmdur riddarakrossi íslensku Fálkaorð-
unnar árið 1924. — Áður hafði Frakklands-stjórn sæmt
hann frakknesku heiðursmerki, eins og fyr er getið.
Var hann vel að þeirri virðing kominn. En þó ætla
jeg að hitt hafi glatt hann meir, að sjá viðgang Vatn-
eyrar og not þau, er aðrir höfðu af framtaki hans,
en virðingarmerki valdhafanna, því að hann var veru-
Ieikans maður, en aldrei fyrir það að sýnast.
* * *
*
Vjer Patreksfirðingar munum lengi minnast Ólafs.
Og þótt hann sjálfur sje oss ekki lengur sýnilegur,
þá lifa verkin hans, og þau munu tala sínu máli leng-
ur og betur en nokkur minnisvarði reistur á dáins gröf.
Æfi hans var óslitinn starfsdagur, að heita mátti.
Og störf hans voru slík, að öðrum máttu til góðs verða.
Seinasta árið, sem hann lifði, kendi hann nokkurs
sjúkleika, en oftast gekk hann að störfum sínum, þar
til um síðustu áramót, að hann fjekk ekki lengur af borið
vegna svefnleysis og ýmiskonar annarar vanlíðunar.
Hinn 21. jan. síðastliðinn fór hann tíl Reykjavíkur,
að leita sjer lækninga við meini sínu. En sú ferð
hans var hin síðasta frá Vatneyri.
Sunnudaginn 2. febr. að morgni ljest hann af
hjartasjúkdómi í St. Jósepsspítala,' að Landakoti í
Reykjavík. Lík hans var flutt heim og jarðsungið frá
Eyrarkirkju í Patreksfirði miðvikud. 12. febr. síðast
liðinn, að meira fjölmenni viðstöddu en áður hafði
þekst á Eyrum.
Þótt sú ósk hans rættist ekki, að hann fengi að
deyja á Vatneyri, þá var þó öllu lífi hans lifað þar
og fyrir þann stað. Og í firðinum sínum heima fjekk
hann að lokum beinin að bera. Hvila þeir nú hlið
við hlið í Eyrarkirkjugarði feðgarnir, Ólafur og Kristinn.
Hver sú þjóð, sem á marga menn slíka sem Ólaf-
ur var, er vel á vegi stödd. Hann var elju- og atorku-
maðurinn mikli, gullneminn, sem altaf er að verki og
beitir hug og hönd til að notfæra sjálfum sjer og
öðrum þau óþrotlegu gæði, sem land og sjór hafa í
sjer fólgin.
Hann hefur sjálfur reist sjer þann minnisvarða, sem
óbrotgjarnastur er, minnisvarða mikilla verka og góðra.
f þá sömu átt stefndi og sonur hans, Kristinn. En
hans naut aðeins of skamt við, að oss vinum hans þótti.
Minning þeirra feðga mun lifa í hugum manna
hjer vestra, því
„Orðstírr
deyr aldrigi
hveims sjer góðan getr“.
Einar Sturlaugsson
frá Snartartungu.