Óðinn - 01.01.1936, Qupperneq 73

Ó Ð I N N
73
um, og farþegar voru látnir ganga í röð, einn og einn,
kom jeg auga á ungan pilt, á að giska 16-17 ára,
þriðja eða fjórða í röðinni fyrir framan mig. Jeg hugs-
aði með mjer, að jeg mundi þora að tala við hann,
ef við kyntumst, og bað Quð, í huganum, að gefa
mjer hann að kunningja. Mjer þótti því heldur vænt
um, er jeg sá við miðdagsborðið, að hann átti sæti
beint á móti mjer við borðið. Hann sat þar við hlið-
ina á ungum, glæsilegum manni, og hjelt jeg, að það
væri eldri bróðir hans, en seinna fjekk jeg að vita,
að hann væri frændi hans, búsettur í Canada, og
hafði hann boðið frænda sínum með sjer í kynnisferð
til Ameríku. Kunningsskapurinn byrjaði með því, að
hneigja kolli hvor til annars.
Fyrstu tvo dagana var jeg eins einmana eins og jeg
hefði verið úti á öræfum einn. Jeg yrti ekki á nokkurn
mann, nema ef jeg varð að spyrja einhvern af starfs-
mönnunum einhvers. Allir voru þeir mjög kurteisir. Alt
var fyrir mjer sem í draumi. Jeg hafði aldrei á æf-
inni lifað hvern dag í »vellystingum praktuglega* á
svipaðan hátt og þarna. Mjer fanst alt svo skrautlegt
og viðhafnarmikið, að þau fyrstu farrými, sem jeg
hafði verið á með dönsku skipunum, komust í engan
samjöfnuð við þetta að viðurværi og þægindum. Neðst
var borðsalur afarstór, með 19 borðum, og 16 sætum
við hvert borð. Farþegar voru þá tæplega helmingur
þeirrar tölu, sem rúmast gat þar. Salurinn var niður
við sjávarborð. — A næsta lofti bjó starfsfólkið, og
á loftinu þar fyrir ofan voru svefnklefarnir. Jeg var
þar einn í klefa; hann var ekki mjög stór, en mjög
þægilegur. Þá var á næstu hæð (þilfari) fyrir ofan
afarstór og skrautlegur lestrarsalur, með hæginda-
stólum og smáborðum, og mjög stóru og vel völdu
bókasafni; var þar ávalt til staðar bókavörður, og var
hægt að sitja þar og lesa, og einnig mátti fá lánaðar
bækur út af salnum. A næstu hæð var reykingasalur-
inn, og voru þar skrifborð með öllum skriftartækjum
og pappír og umslögum eftir vild, alt með mynd og
nafni skipsins. 1 þeim sal undi jeg mjer best. I kring
um þessa sali voru breið þilför, og var það all-
langur vegur, sem nota mátti á skemtigöngu; var hægt
að ganga 160 skref eftir skeifulagaðri braut; voru
þar og margir reyrstólar til hvíldar. — Aldrei hef jeg
lifað reglubundnara lífi en þá daga. Mjer fanst það
að því leyti eins og væri jeg í klausturlífi, en af
viðurværinu og skrautinu dró jeg þá ályktun, að jeg
væri einhver stórhöfðingi dularklæddur. Jeg fór á
fætur kl. 7 á morgnana og hafði mína guðræknis-
stund, og las áframhaldandi kafla í 1. Pjetursbrjefi;
kl. 8 fór jeg til morgunverðar niður í borðsalinn.
Þjónn stóð við dyrnar og opnaði þær. Jeg gekk að
sæti mínu og »stúderaði« rjefta-listann; þjónn stóð
á bak við hverja fimm borðgesti og þjónaði með mik-
illi kurteisi. Var sex sinnum skift um diska, og mátti
um þrent velja við hvern disk. Síðast var kaffi.
Spurði þá þjónninn, hvort maður hefði fengið nægju
sína, og við játandi svar sneri hann stólnum frá borð-
inu, svo ganga mátti beint af augum, án þess að troða
sjer milli stólanna. Þegar maður kom að glerhurðinni
fyrir salnum, opnaði dyravörðurinn hana og rjetti að
hverjum útganganda lítinn tannstöngul úr fjaðralegg,
í glæru »kramarhúsi«, og blaðið, sem út kom á
hverri nóttu, með frjettum bæði úr hinum gamla og
nýja heimi, og sögum og myndum. Jeg fór svo upp
í reykingasal og las blaðið. KI. 10 — 11 ljek ágæt
hljómsveit niðri í borðsal fyrir þá, sem hlusta vildu.
Var hægt eftir mikilli leikskrá að velja, ef eitthvað
var sjerstakt, sem mann fýsti að heyra. — KI. 11 var
borið um nautakjötsseyði, með ljettu brauði; var það
borið um kring í salina eða út um þilförin og drukkið
þar, sem menn stóðu. Kl. 12 J/2 var aftur rokna mál-
tíð (Iunch), samskonar og morgunverðurinn, en með
breyttri rjetta-skrá. Á undan þessum hádegisverði
tók jeg mjer kyrláta stund í klefa mínum og las þá
Rómverjabrjefið. — Kl. 4 var borið te um kring, með
smurðu brauði, og kl. 6V2 var miðdegisverður (dinner)
og var mest í þá máltíð borið. Borðin voru skreytt
blómum og var alt viðhafnarmikið sem í stórveitslu.
Á undan þeirri máltíð las jeg í einrúmi kafla úr
Jóhannesar-guðspjalli. — Svo kl. 8-9 var hljóðfæra-
sláftur. í hljómsveitinni voru 8 menn. — Um kl. 10
var borið um kring ostur og kex, með ávaxtamauki,
og var það kvöldbítur handa þeim, sem voru á fót-
um. Kl. 111/2 var slökt í sölunum, og þeir, sem Iengst
voru á fótum, gengu til svefnklefa sinna. Jeg endaði
daginn með því, að lesa kapítula úr Davíðs-sálmum.
Þannig liðu dagarnir. Jeg naut lífsins, og hefur mjer
sjaldan liðið betur. — Annan daginn var stormur all-
mikill, og velti hafið stórum öldum beint á skips-
hliðina og olli þungri, en hægri veltu. Um morgun-
inn, eftir fösturof (morgunverð), fór jeg upp á 4. þil-
far og settist við lestur; eftir litla stund fjekk jeg
lítilsháttar svima. Mjer datt í hug byrjandi sjóveiki,
og hugsaði að all-fróðlegt mætti það vera, að fá
sjóveiki fyrsta sinn á stærsta skipinu, sem jeg hefði
haft far með, en því miður hvarf þetta eftir litla stund
og jeg kendi mjer ekki meins síðan, en þann dag
voru þó nokkrir sjóveikir, þar á meðal ungi maður-
inn, sem jeg hafði hugsað mjer að kynnast. Sæti hans
var autt við borðið. Jeg spurði frænda hans eftir