Óðinn - 01.01.1936, Síða 80

ðó
ÓÐINN
milli. Skifta þeir því landinu í tóma ferhyrninga, sem
eru eina mílu á hvern veg, en í hverri mílu eru 1609
metrar. Hverjum þessum fermílum er skift í fjórar
jarðir. Hver jörð er vel umgirt með girðingum af als
konar gerð.
Það var auðsjeð, að Oscar var búmannsefni, hafði
hann glögt auga fyrir raektun landsins og mannvirkj-
um. Hann kallaði girðingarnar fence (frb. »fens«) og
nenti jeg ekki að leiðrjetta hann alt af. Sjera Björn
hafði verið stundum að stríða mjer á því, að ef jeg væri
lengi þar vestra, mundi jeg smitast af vestur-íslensk-
unni, en jeg talaði svo hreina íslensku sem best jeg
kunni og forðaðist líka dönskuslettur þær, sem al-
gengar voru í Reykjavíkur-málinu. — Nokkrum dög-
um eftir þetta ferðalag með Oscari, vorum við sjera
Björn að aka eitthvað út í sveit. Við fórum framhjá
prýðilegri girðingu, og varð mjer þá á að segja: »En
hve þetta er fallegt »fens««. ]eg tók eftir því þegar,
er þetta hafði hrotið mjer af munni, og vonaði að
sjera Björn hefði ekki tekið eftir því, en það hafði
hann gjört og Ijet mig nú óspart heyra, að fljótt væri
málið farið að spillast hjá mjer.
]eg hugsaði mjer að hefna mín, og nokkrum dög-
um seinna ætlaði jeg að ganga út í bæ rjett fyrir
utan Minneota og heimsækja tvo pilta, er jeg hafði
kynst, og voru kallaðir Stóns-bræður. Sjera Björn
spurði mig, hvort jeg mundi rata þangað. ]eg sagði
mjög alvarlega: »]á, jeg geng bara beint eftir »ród-
inni«, þangað til jeg kem að »rivernum«, og þar fyrir
handan er hvítt »skverhús«, þar sem drengirnir »lifa««.
Sjera Björn rak upp stór augu og sagði: »Hvar
hefur þú Iært þetta?« — »]eg hef pikkað það upp
hjá drengjunum*, sagði jeg, og svo varð úr þessu hlát-
ur. — Nú mega menn ekki halda, að svona sje talað
hjá Vestur-Islendingum, en enskuslettur koma fyrir
á stangli einstaka sinnum, og má þá setja það saman,
svo að úr verði tóm málleysa.
Mjer þótti afar-yndislegt að vera þarna, því að
fólkið bar mig á örmum sjer. Vænt þótti mjer um
að hitta þar Þórð Þórðarson lækni, skólabróður minn.
Hann útskrifaðist úr Latínuskólanum í Rvík, er jeg
hafði verið einn vetur í skóla, og síðan fór hann til
Ameríku og stundaði þar læknisfræði. Var hann læknir
í Minneota og í afhaldi miklu hjá fólki, bæði Islend-
ingum og annara þjóða mönnum. Hann hafði mist
konu sína og átti tvö börn. William hjet sonur hans,
stórgáfaður drengur, 12 ára að aldri. Læknirinn hafði
ekkert húshald sjálfur, og var Willi hjá konu, sem
hjet frú Quðrún Anderson, ekkja vel metin, og veitti
honum, ásamt sonum sínum, besta uppeldi. —
Þórður læknir, og sonur hans, koma síðar við sögu
mína.
Dagarnir liðu fljótt og komið var fram undir jól.
En jeg gat ekki fundið á mjer, að jólin væru að
nálgast; almanakið stóð fast á því, en sólskinið, hin
alauða jörð og hinn langi dagur neituðu því að
skammdegi væri og jól rjett fyrir dyrum; sólargangur
9, ef ekki 10, kl.st. — En svo runnu jólin upp. Mið-
vikudaginn 24. des. var aðfangadagur. ]óla-annir að
vísu, en öðruvísi en heima. Fólk, þar til ætlað, var
önnum kafið að skreyta kirkjuna, og var þar stórt
jólatrje. Glaða-sólskin var allan daginn, fram undir
kl. 6, svo hvarf sólin og eftir fáar mínútur var komið
niðamyrkur. Ekkert rökkur, svo að segja. Svo byrjuðu
jólaklukkurnar að hringja frá hinum þremur kirkju-
turnum: íslensku, norsku og kaþólsku kirkjunni. Fólk
fór að streyma, hver í sína kirkju, eldri og yngri,
hátíðarklætt. I St. Páls-kirkjunni var íslenski söfnuð-
urinn nær því með tölu. í kring um jólatrjes-fótinn
voru dyngjur af pökkum. Fyrst var sunginn jólasálmur
og beðin bæn. Svo komu nokkrar hvílklæddar smá-
stúlkur, 5 — 8 ára, og röðuðu sjer í kórnum; síðan
sungu þær eitt jólavers, og svo mæltu þær fram, hver
eftir aðra, sitt jólaversið hver eða ritningarorð. —
Þar næst kom drengjaflokkur og gerði eins; allir voru
glaðir að hlusta á þessar fögru barnaraddir. Alt fór
fram með mestu ró og reglu. Svo talaði sjera Björm
nokkur orð og las jólaboðskapinn. Svo var aftur
sunginn jólasálmur, og síðan var byrjað að lesa upp
utanáskriftir pakkanna. Það er siður, að menn leggja
jólagjafir sínar undir jólatrjeð, og allir fá sínar jóla-
gjafir í kirkjunni, frá ættingjum og vinum. Allur söfn-
uðurinn var sem ein fjölskylda, engum var gleymt.
]eg fjekk fína bók, meðal annars, frá Emil syni prests-
ins. — Eftir þessa athöfn átti jeg að segja nokkur
uppbyggileg orð til barnanna, því þessi athöfn var
sjerstaklega jóla-athöfn fyrir börnin. — Svo var endað
með söng og bæn.
]eg gekk heim á Ieið eins og í leiðslu; gekk all-
langan krók til að vera einn og hugsa heim. Himin-
inn var alheiður, en miklu dimri en hjer heima,
af því að minna ljósbrot er í loftinu, og stjörnurnar
skinu enn þá skærara; það var ekkert tunglskin,
en Venus skein frán og fögur sem lítil sól á
suðvestur-himninum, og minti á Betlehems-stjörnuna.
Karlsvagninn og norðurstjarnan stóðu lægra á lofti
en hinar, en Orion og Sirius stóðu hærra á suður-
Ioftinu. Það voru engin fjöll að takrparka sjóndeildar-
hringinn.
Á jólamorgni vaknaði jeg við það, að sólin skein