Óðinn - 01.01.1936, Síða 90

90 Ó
altaf langir, ljósir, heiðir
líða dagar vestur hjá.
Æskan líður. Ekkert bíður.
Óðum tíðin burtu flýr.
Himinn víður, blár og blíður
brosir fríður. Altaf nýr.
Helgi.
Við Helgi fórum að heiman,
og hann fór í jurta leit.
Mjer leiddist lífið í bænum
og langaði út í sveit.
Hann snuðrar í mýrum og móum;
jeg mæni út um víkur og nes,
og halla mjer niður við hafið
og Heine’s kvæði les.
Heine.
Þú leikur, Gyðingur góði,
á gígjuna mjúkt og þýtt
um ástir og æfintýri,
svo angurvært og blítt.
Og með þessum innfjálgu ómum,
sem opna dulin svið,
þú dáleiðir menn til drauma
með dillandi tóna klið.
Þú syr.gur um tunglskinsins töfra
svo titrandi viðkvæm ljóð,
því þú hefur numið niðinn
í næturgalans óð.
Það leyndardómsfulla og ljúfa,
sem laðar í söngnum, er,
hve hæðni og glens og grátur
í gígjunni saman fer.
Og jeg var um sólina að syngja
og sumar og fagran dag.
En nú skal jeg reyna að nema
þitt næturgala Iag.
]eg skal nú, er kvöldar, skunda
um skógarins leynigöng
í tunglskini, til að heyra
hinn tálfagra óttusöng
Ð I N N
Og þar, þegar draumarnir drotna
og dagstjarnan missir völd,
jeg reyni að nema niðinn
af náttgalans söng í kvöld.
Kvenljónið.
Eftir Heine.
]eg geng um sagnanna gamla skóg,
sje gullið í laufi skína,
er tunglskinið leikur á trjánum þar
og töfrar hugsun mína.
]eg geng og jeg heyri frá greinum hljóð.
]eg geng þar um Ieynivegi.
Heyr, næturgalann, og í hans óð
er ástanna sorg og tregi.
Hann syngur angurblíð ástaljóð
um unað og tárastrauma.
Hans viðkvæmu, sorgmæddu vökuljóð
þau vekja upp gleymda drauma.
]eg þræddi stiginn um þjettan skóg,
með þröng til beggja handa,
og sá þar eldgamla undrahöll
á auðu svæði standa.
Hver ljóri þar aítur luktur var
sem leyndi hann þöglum sorgum.
Mjer virtist dauðinn þar eigra einn
á auðum hallartorgum.
En einstakt kvenljón við innganginn lá,
sem ímynd frá gömlum róstum,
með kropp og hala og klær sem Ijón,
en kvenmanns höfði og brjóstum.
í tilliti þínu, fagra frú,
sjest frekjan og girnda bálið.
Á vörum þöglum er viðsjált bros
með veiðisnörunnar tálið.
Og næturgalinn hann söng svo sætt
um Sjafnar draum, að jeg kysti
á konunnar munn, en við kossinn þann
jeg krafta og vitund misti.
Og lifandi varð sú marmara mynd;
hún mælti ei, en þungan stundi,
og drakk mína kossa sem dauðþyrst rós
á döggum sjer svala mundi.