Óðinn - 01.01.1936, Qupperneq 94

94
Ó Ð I N N
Og alt af ágerðist hræðslan
og almennings raus og hjal.
Og lögreglan leitaði stöðugt,
en lítið á því vanst.
Og alt af var eitthvað að hverfa,
en enginn þjófur fanst.
Og heil hom hersveit þangað
og hring um skóginn sló.
Og þjófurinn er þar inni,
en aldrei fanst hann þó.
Og sífelt lögreglan Ieitar
um leyni skógarins inst.
Og alt af er eitthvað að hverfa,
en enginn þjófur finst,
Að lokum frá hermanna hópnum
hann húfu og jakka stal,
og þá sagði þjóðin hrifin:
Sá þjófur er geníal.
Og þar með þrýtur sagan.
Sá þjófur fær hrós hvers manns.
Um nafn hans, sem alþekt er orðið,
er æfintýraglans.
Draumur.
]eg sofnaði’ í skógnum við syngjandi klið
og svo var mig alt af að dreyma
um vorfugla sönginn og vatnanna nið
og veðrið í dölunum heima.
Jeg sá, hvernig ljósið þar leið yfir brún
og Ijek sjer í brekkunum grænum,
og geislarnir flóðu um gróandi tún
og góðviðrið dansaði’ á sænum.
Jeg fylgdi þjer, morgun, í huganum heim
og horfði af fjallanna tindum
og sá yfir dalanna sveitir frá þeim
í sumarsins fegursfu myndum.
Þar lækirnir niðandi liðu um hlíð
og lóurnar sungu í mónum,
og hafið var blikandi og báran var þýð,
sem bátunum vaggaði’ á sjónum.
Jeg horfði á, hvernig með hnígandi sól
bar hnjúkanna skugga um dalinn,
og sá, þegar kominn á kvíanna ból
með kýrnar og ærnar var smalinn.
Og svo kom hún, vornóttin, hæg og hljóð,
er hljómar í móunum þegja.
Jeg horfði’ á, er síðasta geislanna glóð
á gnýpunum hæst var að deyja.
Vísindi og trú,
Vísindin kenna okkur, að
það eitt sje rjett, sem tekst að sanna
að átt hafi sjer og eigi stað.
Hinn æðsti dómsíóll sje vitund manna.
I sannleiks-leit þeirra, sjáum við,
hver sýn frá morgni er breytt að kvöldi,
pví utan við mannheims sjónarsvið
er sólkerfa geimsins mikli fjöldi.
Hvað mundi jarðar maðkur sjá
um mannanna heima stóra og víða,
þótt honum tækist á hæsta strá
síns heimalands upp í topp að skríða?
Eins ertu, maður, engu nær,
þótt efst á mannvitsins tind sú klifir;
þú vitkast ei neitt um víddir þær,
sem veröld guðdómsins tekur yfir.
Trúfræðin kennir okkur, að
það opnis skreyltur gleðisalur
við dauðans hlið, og þar með það,
að þessi jörð sje táradalur.
En lítt mun duga’ að þræta um það
nje þreyttir stara upp úr dalnum,
því frjettir berast aldrei að
úr undrafulla gleðisalnum.
En eitt er víst, að enginn sjer
í undraljóma Guðasalsins
nerna hann horfi gegnum gler
grátperlna eymda’- og tára dalsins.
Af óvissu um, hvar þú eignast skjól
í algeimnum mikla’, er trú þín sprottin.
Þú veizt ei, hvert stefna heimsins hjól,
Því haltu þjer fast og trúðu’ á Drottin.
®