Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1888, Síða 34

34
einkenni á slíkum ritdeilum, að þær harðna og
verða beiskari, eptir því sem fram í sækir, og jafn-
vel hinum beztu mönnum verður þá á að segja
ýmislegt, sem þeir mundu óska að ósagt væri, þeg-
ar frá líður og fer að lygna á ólgusjó geðshræring-
anna1.
Rask svaraði ekki þessu riti Baldvins. Betra
hefði verið, að hann hefði ekki heldur svarað hinu
fyrra. En hann tók sjer fjarska nærri alia þessa
deilu. Geðsmunir hans vóru veikir fyrir og heilsa
hans fór dagversnandi. Finnur Magnússon talar um
þetta f brjefi til Bjarna amtmanns Thorsteinssonar,
dags. 30. sept. 1832. Segir hann, að heilsa hans
sje mjög veik, og að ein af fyrstu orsökum þessar-
ar heilsuveiki sje „langvinnt ergelsi af ýmsum til-
efnum, meðal hverra jeg vissulega veit, að aðferð
landa vorra hjer, bæði directe (beinlínis) og indirede
(óbeinlinis), hafi lagzt þyngst á hann ... og er mjög
bágt til þess að vita. Guð veit, hvort hann lifir
vetrarlangt.il
En þessi deila hafði einnig mikilvægar afleiðingar
fyrir bókmentafjelagið. Af íslendingum, sem þá
vóru í Höfn, var Finnur Magnússon hinn eini, sem
hjelt með Rask í þessari deilu, enda var hann einn
af málsaðilum, þar sem hann var embættismaður í
fornfræðafjelaginu. Hinir allir eða flestir virðast
hafa dregið taum Baldvins og porgeirs. Auðvitað
hefir Rask sárnað þetta og samvinnan við þessa
menn f bókmentafjelagsstjórninni orðið honum óljúf,
einkum þó við Baldvin Einarsson, sem um þessar
1) Baldvin iðraðist lika síðar eptir, hvernig hann kom fram
gagnvart Rask í |iessu máli. Á brjefi frá Árna Helgasyni til
Rasks, dags. 3. marz 1832, sjest, að Baldvin hefir beðið Árna
að koma sjer aptur í sátt við Rask, sem hann segist elska og
virða.