Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1888, Qupperneq 56

56
það er duglegur maður, sem mun verða sínu föður-
landi að gagni og æru; samt var það ekki svo mik-
ið vegna mín, sem til þess að sýna þá gömlu gest-
risni og ávinna landinu lof, sem jeg glöggt hefi
fundið á honum ogsvo í öðrum tilfellum; aldrei verð-
ur neinn trúnaður okkar á milli, en taka skal gæs,
meðan hún gefst, eða: þá eik skal fága, sem undir
verður að búa1. Landfógetinn hefir reynzt mjer eins
og von var til; hann Arni einna bezt af öllum.
Kaupmaður Gunnl^ugur Halldórsson auðsýndi mjer
ogsvo mikla vináttu og lofaði mjer að vera hjá sjer,
þótt hann hafi ekki nema eitt herbergi. f>ú mátt
þess vegna nærri geta, að jeg hafi haft dálítið órótt
hjá mjer.og hingað til svo lítið sem ekkert getað gjört.
í>ó er jeg að lesa íslenzku, þegar færi gefst og teikna
hjá mjer athugasemdir við málfræðibókina, og hefi
jeg uppgötvað mikið í því tilliti allareiðu. Annars
þjer einlæglega að segja held jeg, að íslenzkan bráð-
um muni útaf deyja; reikna jeg, að varla muni nokkur
skilja hana í Reykjavík að ioo árum liðnum, en
varla nokkur í landinu að öðrum 200 árum þar upp frá,
ef allt fer eins og hingað til og ekki verða rammar
skorður við reistar; jafnvel hjá beztu mönnum er
annaðhvort orð á dönsku; hjá almúganum mun hún
haldast við lengst.
Jeg fór fyrst upp í Kjós til síra Árna í bónda
búningi, eins og ráð var fyrir gjört. Hann þekkti
mig að sönnu ekki strax, þá jeg heilsaði honum,
ekki heldur fyrst, þegar jeg sagðist kominn frá
Vestmannaeyjum og hafa brjef til hans, en þegar
jeg bað hann gefa mjer upplýsingar um eitt og ann-
að í guðfræðinni, fór hann að horfa framan í mig;
1) Hjer skiptir um blek, og mun það, sem eptir er brjefs-
ins, vera skrifað í Keykjavík. Útg.